Το πρόβλημα της πόλης είναι μια από τις εμμονές μου. Διατηρώ ιδιαίτερα αμφίσημες σχέσεις με τις πόλεις: τις μισώ και τις αγαπώ ταυτόχρονα. Στη `Χρήση του χρόνου` υπάρχει, μεταξύ άλλων, μια πόλη όπου κάποιο πρόσωπο περιδιαβάζει. Ο εξόριστος αφηγητής του `Passage de Milan` αντικατοπτρίζεται τώρα στο `Εγώ` του Jacques Revel, του εξόριστου Παρισινού που ζει συντροφιά με την `έκλειψη` της πόλης του Παρισιού. Υπάρχει στη `Χρήση του χρόνου` μια πόλη -που είναι και το κεντρικό πρόσωπο-, η οποία προσωποποιείται άλλωστε όλο και περισσότερο, δημιουργώντας κάποιο είδος βαθύτατου παγανισμού που γίνεται εμφανέστερος στην `Τροποποίηση` [. . .]. Στη `Χρήση του χρόνου` υπάρχει μια μονάχα πόλη πού εμφανίζεται όμως στο μέσον, θα `λεγες, άλλων πόλεων, τις όποιες και αποχωρίζεται: Το Bleston είναι πόλη της εξορίας, είναι αδύνατο να βρεθείς εκεί ολοκληρωτικά. Όταν είσαι στην πόλη αυτή, βρίσκεσαι μονίμως αλλού [. . .]. Η κυρίως πόλη εμφανίζεται λοιπόν ως κέντρο ενός δακτυλίου από αντιφωνήσεις άλλων πόλεων, σύγχρονων ή αρχαίων, και κάθε ένα από τα μνημεία του Bleston απηχεί ορισμένες από τις στιγμές της πλοκής, πού μετουσιώνονται σε μια συγκεκριμένη τοποθεσία. Οι μακροπερίοδοι προτάσεις που καταλαμβάνουν κεντρική θέση στη `Χρήση του χρόνου` θεωρήθηκαν σκανδαλώδεις. Αλλ` επειδή δεν ήμουν και πολύ γνωστός, το σκάνδαλο περιορίστηκε εκ των πραγμάτων. Σε διάστημα λίγων χρόνων, η μακροπερίοδος πρόταση έγινε εντελώς αποδεκτή. Ακόμα και τον επόμενο χρόνο, με την `Τροποποίηση`, όπου οι προτάσεις είναι εξίσου μεγάλες, ή απαγόρευση είχε ήδη αρθεί. Είδα με τα μάτια μου την απαγόρευση να χάνεται! [Αποσπάσματα από συνέντευξη του Michel Butor στον Michel Sicard, περ. Magazine Litteraire, 1974]

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]