"Η ποιητική της πολιτισμικής περιφέρειας είναι η ποιητική του θραύσματος. Ένα πράγμα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε για το θραύσμα. Μπορεί να είναι περιθωριακό, όμως δεν είναι απαραίτητα εξαρτημένο, γιατί είναι ικανό να αρνηθεί την αναγνώριση σε οποιοδήποτε κέντρο. Με απασχολεί η συνολική εικόνα που πηγάζει από το ειδικό. Όταν στέκεσαι στο περιθώριο, βλέπεις, μέσω αυτού, άλλα περιθώρια και το ίδιο το αποκαλούμενο κέντρο. "Η τελευταία λέξη" μιλά για την ιστορική κατάσταση των πολιτισμικών περιφερειών, ιδωμένη μέσα από την ιδιαίτερη οπτική της Μέσα Μάνης... "Η τελευταία λέξη" μιλά για τη Μέσα Μάνη ως θραύσμα της σύγχρονης εποχής και εξερευνά τα εσωτερικά περιθώρια που οργανώνουν τη σχέση της Μέσα Μάνης με την εποχή αυτή. Παρακολουθεί την πολιτισμική απόκριση των γυναικών στον ιστορικό κατακερματισμό, καθώς συνυφαίνουν πολύμορφες κοινωνικές πρακτικές: το ονείρεμα, τον αυτοσχεδιασμό μοιρολογιών, τη φροντίδα και καλλιέργεια ελαιοδένδρων, την ταφή και εκταφή νεκρών και την ιστορική εγγραφή συναισθημάτων και αισθήσεων πάνω σε ένα τοπίο προσώπων, πραγμάτων και τόπων. Αυτές οι πρακτικές συνθέτουν την ισχυροποιητική ποιητική της περιφέρειας. Εδώ η ποιητική (poetics) επικοινωνεί με την ελληνική έννοια της ποίησης, που σημαίνει τόσο την υλική κατασκευή όσο και τη φαντασία. Γιατί η ποιητική τής περιφέρειας έχει να κάνει πάντοτε με τη φαντασιακή διάσταση υλικών κόσμων, πραγμάτων και προσώπων που γίνονται και ξεγίνονται. Στη Μέσα Μάνη, αυτή η φαντασιακή διάσταση αναδύεται από τη σχέση των γυναικών με το θάνατο". (Απόσπασμα από το Κεφάλαιο 1)