Δυο αδέλφια, μια οικογένεια, μια κοινωνία σε κρίση....

"...Από την άλλη το σύστημα πάντα επαγρυπνεί... Η δυστυχία και η φτώχεια ο εφεδρικός στρατός των ανέργων υπενθυμίζουν πάντα ότι το πηγάδι δεν έχει πάτο. Υπάρχουν πάντα τα χειρότερα κι εσύ αχάριστε μικροαστέ, σε σένα μιλάω, με σπίτι ή χωρίς, με δουλειά ή όχι, με αυτοκίνητο ή πατίνι πρέπει να είσαι πάντα ευχαριστημένος, πεπεισμένος για την ευλογία του να ζεις και να ελπίζεις, έτοιμος με το πρώτο πρόσταγμα να γλείψεις από ευγνωμοσύνη το χέρι που σε εξουσιάζει. Κι αν η καταστροφή χτυπήσει την πόρτα σου αγόγγυστα επαναπροσδιορίσου μια άλλη δουλειά, ένα άλλο ωράριο, ένα όνειρο εξαρχής, μιαν ελπίδα προπάντων υποταγή και μετεξέλιξη αλλά προς θεού όχι ανατροπή..."