Στο βιβλίο της η Βαρβάρα Μπουκουβάλα πραγματεύεται τα συνταγματικά χαρακτηριστικά του ελληνικού ελέγχου της συνταγματικότητας των νόμων, μέσα από μία διεξοδική ανάλυση των κύριων γνωρισμάτων του ελέγχου, που ασκείται ως διάχυτος από όλα τα δικαστήρια, και ως μερικά συγκεντρωμένος από το Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο. Αναδεικνύει τις μεταμορφώσεις του ελέγχου αυτού μετά τη θεσμοποίηση της πιλοτικής δίκης και την κατ’ άλμα αναίρεση του άρθρου 2 του ν.3900/2010. Αντιπαραθέτει δε τις μορφές και τα κύρια χαρακτηριστικά του συγκεντρωτικού συστήματος ελέγχου της συνταγματικότητας των νόμων, για να καταδείξει τις ουσιώδεις διαφορές μεταξύ των δύο συστημάτων ελέγχου.
Στη συνέχεια, μέσα στο πλαίσιο του ελέγχου της συνταγματικότητας, η συγγραφέας διερευνά τη νομική φύση της σύμφωνης με το Σύνταγμα ερμηνείας των νόμων. Καταλήγει, μέσα από την παράθεση της θέσης και του ρόλου της ερμηνείας τόσο κατά την εφαρμογή του νόμου όσο και κατά την άσκηση του ελέγχου της συνταγματικότητας και εργαλείο τη δογματική διάκριση μεταξύ του κανόνα και της διάταξης, ότι πρόκειται άλλοτε για ένα κριτήριο ορθότητας που βοηθά τον δικαστή να επιλέξει την σχετικά ορθότερη ερμηνευτή επιλογή μεταξύ των εναλλακτικά προτεινόμενων, και άλλοτε για συστηματική μέθοδο ερμηνείας του δικαίου που συντελεί στον ορθό προσδιορισμό του κανονιστικού περιεχομένου του νόμου. Στο πλαίσιο αυτό, διαχωρίζει πλήρως τη σύμφωνη με το Σύνταγμα ερμηνεία του νόμου από την προσαρμοσμένη στο Σύνταγμα ερμηνεία, με την οποία ο δικαστής προσαρμόζει το νόημα του νόμου στο νόημα του Συντάγματος, ανεξάρτητα από τη συναίνεση των υπολοίπων ερμηνευτικών κριτηρίων, προκειμένου να μην κρίνει τη διάταξη αντισυνταγματική. Τέλος, διακρίνει την τεχνική της μερικής αντισυνταγματικότητας και της θεωρίας της τριτενέργειας από τη σύμφωνη με το Σύνταγμα και αναδεικνύει τις λειτουργίες της μεθόδου αυτής στη σύγχρονη έννομη τάξη.