Η συζητητική αρχή συνιστά την κορωνίδα των θεμελιωδών δικονομικών αρχών. Αποτελεί τον ρυθμιστικό παράγοντα των σχέσεων δικαστή και διαδίκων στην πολιτική δίκη. Η πρωτοκαθεδρία των διαδίκων στην εισφορά πραγματικών περιστατικών και αποδεικτικών μέσων βαδίζει παράληλλα με την ενεργοποίηση του ρόλου του δικαστή, προς επίτευξη της ταχείας και, κυρίως, αποτελεσματικότερης εκτίμησης της ουσίας της διαφοράς.

Η εν λόγω μονογραφία επιχειρεί, αρχικά, μία ιστορική, δικαιοσυγκριτική και δικαιοπολιτική σκιαγράφηση της συζητητικής αρχής, ιδίως δε του ρόλου του δικαστή και των διαδίκων. Στη συνέχεια, αναζητώνται απαντήσεις στα επίκαιρα ερωτήματα της θεμελιώδους αυτής δικονομικής αρχής, με βασικό άξονα  κατάστρωσης της μελέτης τις έννοιες του βάρους επίκλησης και του βάρους απόδειξης. Μέσω της άντλησης επιχειρημάτων από τις διεθνείς και εγχώριες θεωρητικές και νομολογιακές τάσεις, η συγγραφέας διερευνά τους σύγχρονους προβληματισμούς γύρω από την συζητητική αρχή, ισορροπώντας ανάμεσα στην δογματική θεμελίωση και στις ανάγκες της πράξης. Ειδική ανάλυση αφιερώνεται στα ζητήματα εκούσιας δικαιοδοσίας και ασφαλιστικών μέτρων.