Ο Καππαδόκης Σεραφείμ Ν. Ρίζος, ο Σινασίτης συγγραφέας, μαζί με πολλούς άλλους αντιλαμβάνεται την ιστορία της πατρίδας του όχι μόνον ως αποτέλεσμα αρχειακής έρευνας αλλά και ως βίωμα: ο αφηγητής του παρελθόντος μεταφέρει πραγματολογικά στοιχεία από έντυπα τεκμήρια, αλλά και από άγραφες, ιδίως πηγές. Η αξία αυτού του τύπου της εξιστόρισης έγκειται στην μοναδικότητα των πληροφοριών που αποθησαυρίζει. Πρόκειται για μαρτυρίες γηγενών, τώρα πια, με το πέρασμα του χρόνου αναντικατάστατες. [...] Μια υποδειγματική στο είδος της δίτομη εργασία, με την οποία ο Ρίζος συγκροτεί ένα γερό πλέγμα τοπικής αυτογνωσίας έτσι ώστε ο επαγγελματίας ιστορικός, σε μέλλοντα χρόνο, να καταστεί ικανός να διαχειριστεί το πρωτογενές αυτό υλικό με διαφορετικό σκεπτικό. Υποτάσσοντας τα καθέκαστα σε κανόνα ο επιστήμονας θα χρησιμοποιήσει όργανα ακριβείας για την ερμηνεία των φαινομένων. Θα λέγαμε λοιπόν ότι ο συντάκτης της διατριβής "Η Σινασός" κινείται στο μεταίχμιο: ούτε επαγγελματίας ιστορικός λογίζεται ούτε και αποκλειστικά ερασιτέχνης. [...] Μεθοδολογικά δεν πρόκειται για ιστορική σύνθεση. Ο αφηγητής δεν συνθέτει αλλά παραθέτει γραμμικά το υλικό του: κατά βάθος δεν θεωρεί ότι είναι ιστορικός αλλά ένας εγγράμματος στρατευμένος στην υπηρεσία του συνόλου. "Η Σινασός" εντάσσεται σε ένα ιδεώδες κοινοτικό όπου το αίτημα ιστοριογραφικής ανάταξης της πατρίδας καταλαμβάνει τον χώρο που αρμόζει. Η ιστορία της γενέθλιας πόλης για τον δημιουργό, συνιστά έργο ζωής. (από το εισαγωγικό σημείωμα του 1ου τόμου, Ιωάννα Πετροπούλου)