Η πορεία μας από το Εγώ στο Είναι περνάει υποχρεωτικά μέσα από την αποδόμηση του Εγώ. Η κουλτούρα μας, η παιδεία μας και ένας μεταμοντέρνος εσωτερισμός ευθύνονται για τη δαιμονοποίηση και τη δυσφήμηση του Εγώ, ως τον κύριο παράγοντα για την κοινωνική κακία, την ανηθικότητα και τη βίωση –κατακερματισμένα και ασυνείδητα– της ζώσας εμπειρίας, εντός μιας φαινόμενης πραγματικότητας. Επίσης για την παγίδευση του ατόμου σε μια άκριτη, συλλογική, ανεύθυνη και ψευδή υποστασιοποίησή του, ως Εμείς. Ωστόσο, το πραγματικό Εμείς θέλει τον άνθρωπο να γίνει η καλύτερη εκδοχή του εαυτού του. Θέλει την ανθρώπινη κοινωνία να εξελιχθεί μέσα από αρχές, αξίες και ιδανικά ενότητας, αλτρουϊσμού και προσφοράς. Θέλει να συνειδητοποιήσει, ο κάθε άνθρωπος, ότι «ο χορός των μελισσών» είναι και δικός του χορός μέσα στην ανθρώπινη κυψέλη, και ότι ο ίδιος αποτελεί απλά ένα κύτταρο ενός πολύ μεγαλύτερου οργανισμού. Τέλος να κατανοήσει, ο κάθε άνθρωπος, ότι αν και αυτή η ιδρυτική συνθήκη, του Εμείς, διαμορφώνει τις κατάλληλες συνθήκες για το πέρασμα της συνείδησης του ατόμου από το Εγώ στο Είναι του –δηλαδή στην ουσιαστική, αρχέγονη μορφή της ύπαρξης– αυτή η μετάβαση προϋποθέτει την αποδοχή και γνώση, θεωρητική και βιωματική, του σημείου εκκίνησης της όλης διαδικασίας, δηλαδή του Εγώ.

Το να γνωρίσει επομένως ο άνθρωπος πραγματικά το Εγώ, αποτελεί όχι μόνο την ικανή, αλλά και την αναγκαία συνθήκη αυτής της πορείας πάνω σε ένα δρόμο, που για να τον βρει κανείς πρέπει πρώτα να τον «χάσει»...