Η Ναυσικά, είχε ένα μικρό ελάττωμα. Ήταν κάπως... αμέριμνη. Δηλαδή, τι κάπως αμέριμνη, πολύ. Δηλαδή, τι πολύ, εντελώς! Στο κεφαλάκι της είχε μόνο μία έγνοια. Τον μεγάλο της έρωτα. Ναι, η Ναυσικά ήταν ερωτευμένη. Ήταν ερωτευμένη με ένα laptop. Και με ένα tablet. Α, ναι, και με ένα smartphone. Γενικώς, η καρδιά της Ναυσικάς χωρούσε όλες τις συσκευές τελευταίας τεχνολογίας. Αρκεί, να είχαν οθόνη και Wi-Fi. "Ξύπνα" της φώναζαν όλοι κάθε πρωί (το ξυπνητήρι, από την πολύ απόρριψη, πήγε σε ψυχολόγο, αλήθεια σας λέω). Όμως η Ναυσικά, κοιμόταν. Γιατί, όπως κάθε ερωτευμένη, ξαγρυπνούσε κοιτώντας στα μάτια τον αγαπημένο της... υπολογιστή. Πώς να σηκωθεί το πρωί; Ώσπου, μια μέρα, η φίλη μας ξυπνάει και ανακαλύπτει πως, αυτή τη φορά, είναι όλοι οι άλλοι γύρω της που έχουν πέσει σε ένα βαθύ και μυστήριο ύπνο! Η Ναυσικά θα μείνει ολομόναχη και θα αναγκαστεί, για πρώτη φορά, να στηριχτεί στις δικές της δυνάμεις. Θα αποχωριστεί τις παροχές και τις φροντίδες των γονιών της (πρώτα σε καλομαθαίνουν, και μετά τους κακοφαίνεται, τι να πεις...) και θα αποδείξει ότι τα φαινόμενα απατούν! Θα ανακαλύψει ότι κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός, και πως, τελικά, σε κανέναν δεν λείπουν τα χαρίσματα και οι ικανότητες. Απλώς, μερικές φορές, δεν τα βλέπουμε επειδή, χωρίς να το καταλάβουμε, τα είχαμε... κοιμίσει!