(. . . ) Μέσα σ’ όλα αυτά τα χρόνια λοιπόν, φαντάζομαι, αναλογιζόμαστε τελικά ποιος είναι ο ρόλος και η μοίρα της ποίησης και των ποιητών που γράφουν ποίηση, αγαπάνε την ποίηση έχουν τη λαχτάρα επικοινωνίας και επαφής με τον κόσμο γύρω. Αυτό δε φαίνεται να ευνοείται από τους καιρούς πολύ. Ίσως λίγο πολύ πάντα έτσι ήταν η ποίηση. Και βέβαια, (μάλλον με προσωπικές σκέψεις σας απασχολώ, και δεν πρέπει να το κάνω), έχοντας στο νου όλα αυτά που σας είπα και την εμπειρία την προσωπική και άλλων γύρω μας, σκέφτομαι τελικά πως ο ρόλος της ποίησης και του ποιητή είναι πολύ μοναχικός. Είναι πολύ μοναχικοί οι ποιητές, αλλά, για να παραδοξολογήσω, αυτή η μοναχικότητα είναι ένας τρόπος επικοινωνίας μεταξύ τους. Έχουν την αίσθηση ότι και κάποιοι άλλοι, είναι έτσι, και επομένως μπορούν ν’ αφήσουν ελεύθερο τον εαυτό τους να επιμένουν την ποίηση. Και, για να θυμηθώ έναν παλιότερο αμερικανό ποιητή παραφράζοντας τον λίγο: «Ότι και να γίνει, ο ποιητής θα λέει το τραγούδι του».(. . . )

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]