Τι να πεις; Τα ίδια πάλι. Καραδοκούμε για την έκπληξη, για το ξαφνικό, για την κραυγαλέα υπόθεση. Αλλά ξεφεύγει το πράγμα, με κόλπα κι ελιγμούς, κι εμείς ξανά θαμώνες άθλιοι στο ίδιο μισόφωτο, στην ίδια απάτη για γιορτή, στον ίδιο ξύλινο πάγκο, στην ίδια απελπισία.
Εγώ το `κανα κι επάγγελμα. Πενήντα ώρες τη βδομάδα, για το δωρεάν οινόπνευμα, την τζάμπα θαλπωρή μέσα στη νύχτα. Να βλέπω σιλουέτες που τρεκλίζουν και τσιράκια της απόγνωσης, κάθε βράδυ, για τρία χιλιάρικα και μισό μπουκάλι Τζόνι. Να σερβίρω σβέλτα και μ` όλο το απαιτούμενο τακτ, γερασμένα κορόιδα, ξεπεσμένες κυρίες και γελοίες μαντόνες. Να παρακολουθώ διακανονισμούς, δημόσιες σχέσεις και γενέσεις έργων κινηματογραφικών, Θεατρικών και μουσικών έργων· που έμελλε να ξεχαστούν λίγο μετά τη λάμψη τους. Δε βαριέσαι: ό,τι μας δόθηκε, καλά μας δόθηκε.
Την Πέμπτη εκείνη είχα τις μαύρες μου. Να κάνω τη δουλειά μου και να φύγω. Μόλις τους είδα να μπαίνουν, βάρεσα μέσα μου συναγερμό. Είσοδος των τριών, σαν πλάνο γουέστερν. Μπροστά ο Νίκος. Φυγάς θεόθεν και αλήτης. Δεν παραπατούσε. Όρθιος και ντούρος στα εξήντα του, κανέναν δεν προσκύνησε, γη και νερό τα φύλαξε ακέραια. Μια ιδιοφυία της ποίησης και λεβεντιά μες στα νυχτόβια λημέρια. Ήταν και Μπάροουζ της μέθης. Τα είχε πιει όλα, σ` όλες τις δυνατές ποσότητες, μ` όλους τους δυνατούς τρόπους, όλες τις δυνατές ώρες. Πίσω του, ο Θάνος και ο Γιώργος. Ο πρώτος γνώριμη φιγούρα στον κόσμο της νύχτας και φίλος μου επιστήθιος. Καθόταν πάντα στη μπάρα, έδινε χαμηλόφωνα την παραγγελία του, ρουφούσε ήσυχα όσα ουίσκι άντεχε το στραπατσαρισμένο του στομάχι, φιλοσοφούσε λίγο με τον μπάρμαν κι αποχωρούσε απαρατήρητος. Η νύχτα ήταν η μάνα του, κι αυτός το φρόνιμο παιδί της. Ο Γιώργος ήταν ναύτης, βιοπαλαιστής, τρόφιμος ακατονόμαστων ιδρυμάτων, ψηλός, μυστηριώδης και υπερβολικά ευαίσθητος για τον κόσμο μας. Επίσης, ο καλύτερος ποιητής που `βγαλε αυτή η γενιά.
Δεν ήμουν μονάχα εγώ που ένιωσα κάτι παράξενο μόλις μπήκαν και προχώρησαν αποφασιστικά προς τη μπάρα. Κάμποσα ζευγάρια μάτια καρφώθηκαν πάνω τους κι ένας ακατάστατος ψίθυρος συνόδεψε την πορεία τους. Εντάξει, έκανα μέσα μου, ας γίνει θέλημα Κυρίου. [. . .]