«Και ο Ερμής λέει στον Απόλλωνα: Αφού έχεις την επιθυμία να παίξεις λύρα, ω θεϊκέ γιε του Δία, τραγούδα και παίξε λύρα, και ευφράνσου, παίρνοντάς την από εμένα, και εσύ, αγαπημένε, δώσε μου τη δόξα. Τραγούδα έχοντας στα χέρια αυτήν τη γλυκιά συντροφιά, τη φτιαγμένη να αντηχεί με τέχνη και με τρόπο θαυμαστό». «Και ο Ερμής, αφού είπε αυτά τα λόγια, του πρόσφερε τη λύρα, και ο Φοίβος Απόλλων την πήρε.» «Και ο ένδοξος γιος της Λητούς, ο βασιλικός τοξότης Απόλλων, στηρίζοντας τη λύρα με το αριστερό χέρι, δοκίμασε τον ήχο με την πένα, και η λύρα αντήχησε θαυμάσια, και ο Θεός τραγούδησε». Ομηρικοί ύμνοι — Ύμνος ΙΙ: Στον Ερμή Αν υπάρχει μια τέχνη στην οποία το ανθρώπινο πνεύμα αναδεικνύεται ως δημιουργός, αυτή είναι η Μουσική. Με την αναπνοή του ή με την κίνησή του, ο μουσικός διεγείρει τις απόκρυφες δυνάμεις της φύσης και αποκαλύπτει τον παγκόσμιο λόγο της. Και αυτή η πρόοδος, ελεύθερη ανάμεσα σε όλους, στηρίζεται εντούτοις στους νόμους των Αριθμών [...] Αυτή η υψηλή αποστολή της μουσικής έχει αναγνωριστεί από τα βάθη της αρχαιότητας. Στους Κινέζους, οι κανόνες αυτής της τέχνης είχαν ιερό χαρακτήρα. Οι Αιγύπτιοι και οι Έλληνες αφιέρωσαν τους μουσικούς ρυθμούς στις πλανητικές αρχές και ο Πλάτων εξύμνησε τη μουσική των σφαιρών. Ο Πυθαγόρας και ο Αριστοξένης όρισαν με ακρίβεια τα διαστήματα των ήχων σύμφωνα με τα μήκη των δονούμενων σωμάτων και τις αρχές της Αριθμητικής, και αργότερα, ο Κέπλερ συσχέτισε τα μουσικά διαστήματα με τις ταχύτητες των πλανητών. [...] Ο Britt δεν αρκείται να συνοψίσει τον παραδοσιακό δεσμό ανάμεσα στη Μουσική και στις ουράνιες κινήσεις, αλλά φτάνει μέχρι τις αρχέγονες λειτουργίες που υπολογίζουν αυτήν την αντιστοιχία και πάει ακόμα πιο μακριά: ανυψώνεται μέχρι τις οντολογικές αρχές αυτών των λειτουργιών, εξάγοντας τα Διαστήματα, τις Μουσικές κλίμακες, τις Συγχορδίες και τους Τρόπους από το Νόμο της Δημιουργίας του Hoene Wronski. [...] Ήδη στις προηγούμενες εργασίες του ο Britt είχε φτάσει σε αυτήν την υψηλή σύλληψη της Μουσικής που ανθίζει πραγματικά στη «Λύρα του Απόλλωνα». Είναι μάλλον ο πρώτος που βασίζει τη Μουσική σε εκείνη την πολικότητα, που βρίσκεται στην πηγή της δημιουργίας, και στην τελεολογία, και τιμά την ολοκλήρωσή της αντί να την υποτάσσει είτε στα Μαθηματικά, είτε στην Ψυχολογία, είτε στην Κοσμολογία...