ΕΠΙΚΛΗΣΗ Θα ’θελες να ήσουν χθόνιος θεός να γλιστράς σαν τον χρόνο στις χαραμάδες του χώρου να σφυρίζεις άφατα νοήματα να ’ναι αμφίρροπη η έντασή σου μα ο δρόμος φιδωτός σού αφοπλίζει τη φόρα και της στροφής η καμπύλη σα μαλακός λόγος σε ησυχάζει απαλά πουδράρουν τα κοριτσάκια τα μάγουλά τους με τα άνθη της αμυγδαλιάς που έριξες. Αέρα, μη σκορπάς τη δύναμή σου δεν φταις εσύ που δεν στέκεται στο ύψος της η απόφαση και ο λόγος δεν πνίγεται στη βοή σου αλλά στην άλλη την υπόγεια σιωπή. Όσο σκληρός και να θέλεις να φανείς δεν επιτείνεις τη φθορά μάρτυρας είσαι απλός της εξουσίας της. Στέλνεις τις φωνές μακριά να προδώσουν χιλιοειπωμένα μυστικά κι όταν μπαίνεις κάτω απ’ την πόρτα και μουρμουρίζεις δεν φταις εσύ που ανατριχιάζει το σπίτι αλλά η πρωτότοκη ενοχή μας. Αέρα, εσύ έμαθες στο βαμβάκι να κρατιέται γερά να μην το πάρει το σύννεφο που το γλυκοκοιτάζει πιο επίφοβο είναι το σταμάτημά σου η ηρεμία ευάλωτη όταν κοπάζεις.