(. . .) Το έργο του ποιητή Μανόλη Πρατικάκη (γενν. 6 Σεπτεμβρίου 1943, στον Μύρτος της Κρήτης), από τα χαρακτηριστικότερα και πλέον προβεβλημένα της γενιάς του 1970, παρουσιάζει εξαιρετικό κριτικό ενδιαφέρον. Πρώτα πρώτα, είναι η αντοχή του ποιητή και του έργου του στο χρόνο. Έπειτα, η πλούσια παραγωγή του και, ακόμη, η εν πολλοίς αυτονόμηση της ποίησής του και η αλλαγή της γραμμής πλεύσης του σε σύγκριση με το έργο των περισσότερων ποιητών της γενιάς του. Θα προσθέσουμε και την ποικιλόμορφη αντιμετώπιση της κριτικής, που εκκινεί από την πλήρη αδιαφορία - φαινόμενο όχι ασύνηθες - κατά την εμφάνιση της πρώτης συλλογής του, τις «Θαλασσινές Φωνές», αδιαφορία εύλογη ως ένα σημείο, μια και δεν ήταν ευδιάκριτα ή δεν έγιναν αντιληπτά τα δυσεξιχνίαστα σπέρματα του λυρισμού του, κυρίως, και οι λανθάνουσες, ως αδιαμόρφωτες ακόμη, αρετές της γλώσσας του, και φτάνει σχεδόν στην άρνηση, σε ελάχιστες - είναι αλήθεια - περιπτώσεις, που χρήζουν όμως προσοχής και ερμηνείας, διότι αποτελούν, μάλλον φαινομενικά, μια κάποια παραφωνία μέσα στο σύνολο των επαινετικών ή των καθ` υπερβολήν υμνητικών κριτικών. Μάλιστα η ασυμφωνία αυτή εντείνεται, αν σκεφτεί κανείς ότι ενσκήπτει κατά την πλήρη ποιητική του ωριμότητα. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]