Το 1914 η Κρήτη κατακτήθηκε από τον Άξονα μετά από σκληρή μάχη τόσο με τα συμμαχικά στρατεύματα όσο και με τον ντόπιο πληθυσμό, χαράζοντας εξαρχής τις σχέσεις μίσους μεταξύ κατακτητών και κατακτημένων. Στο βιβλίο αυτό γίνεται για πρώτη φορά μια προσπάθεια επιστημονικής προσέγγισης της κατοχικής περιόδου στο νησί, καθώς υπήρχαν ουσιαστικές διαφορές από την ίδια περίοδο στην υπόλοιπη χώρα – με σημαντικότερη ίσως το γεγονός ότι εξαρχής, η Κρήτη θεωρήθηκε από τους Γερμανούς «Φρούριο» (Festung), μια κατάσταση που απέδιδε αυξημένες αρμοδιότητες και αυτονομία κινήσεων στον Γερμανό στρατιωτικό διοικητή. Μετά από πολυετή έρευνα σε ελληνικά, γερμανικά, βρετανικά αρχεία και επισκόπηση πληθώρας μελετών, μαρτυριών, απομνημονευμάτων και άλλων τεκμηρίων, ο συγγραφέας εξετάζει τις μεταβολές που επέβαλε η «γερμανοκατοχή» στην κρητική κοινωνία, οικονομία και πολιτική. Την ανασυγκρότηση ενός πολιτικού συστήματος μετά από μια κατακλυσμιαία αλλαγή εξουσίας, τους καινούριους θεσμούς και μηχανισμούς που συγκροτήθηκαν από τους νέους κυρίαρχους αλλά και από την αντίσταση εναντίον τους, τους παλαιούς θεσμούς που διαλύθηκαν ή μεταλλάχθηκαν, αναλαμβάνοντας νέους ρόλους, τις εξουσίες εντός του νησιού και εκτός αυτού (Αθήνα, Κάιρο, Βερολίνο) που υπόκειντο σε νέα ιεράρχηση. Προσαρμογή, αντίσταση, συνεργασία ήταν οι επιλογές απέναντι στη γερμανική κατάκτηση.