«Η πρόσφατη οικονομική κρίση σε συνδυασμό με την πολυεπίπεδη κρίση που ήδη προκαλεί η πανδημία του covid 19, έχει ξεκινήσει τη συζήτηση γύρω από την ποιότητα της δυναμικής και τις συνέπειες της αναθέσμισης και του αναστοχασμού της ύστερης νεωτερικότητας. Τα δεδομένα είναι συγκεκριμένα και καθιστούν επίκαιρες τις θέσεις του διακεκριμένου Γερμανού κοινωνιολόγου Ulrich Beck (1944-2015) σχετικά με την «κοινωνία της διακινδύνευσης» και τη δεύτερη νεωτερικότητα.

Το 1986, ο Beck επινοεί τον όρο της «κοινωνίας της διακινδύνευσης» ή άλλως της «κοινωνίας του ρίσκου» (Risikogesellschaft), για να περιγράψει την εμφάνιση ενός νέου συσχετισμού οικονομικής ισχύος, κοινωνικών σχέσεων, επιστημονικής τεχνογνωσίας και περιβαλλοντικών προβλημάτων που προέκυψαν μέσα από τους κινδύνους που αναπτύχθηκαν στο πλαίσιο της νεωτερικότητας.

Η κεντρική ιδέα του Beck, βρίσκεται στη διαπίστωση ότι το ευρύτερο κοινωνικό, πολιτικό και θρησκευτικό πλαίσιο της νεωτερικότητας έχει ολοκληρώσει τον ιστορικό του κύκλο και πως οι σύγχρονες κοινωνίες βρίσκονται προσανατολισμένες στην κατεύθυνση της διάχυσης των κινδύνων, δηλαδή του ρίσκου και των ανασφαλειών που η ίδια η νεωτερικότητα επιφέρει.»…

(Από την εισαγωγή του βιβλίου)