(...) Σ` αυτή τη σειρά των μονόπρακτων ο Strindberg εγκαινιάζει μια καινούρια πειραματική γραφή στο στυλ της μουσικής δωματίου. Η `Καταιγίδα` είναι δομημένη σαν μια σονάτα για έγχορδα, σε τρία μέρη. Υιοθετεί, χαμηλούς διαυγείς τόνους -όπως άλλωστε και το μουσικό είδος- και διαθέτει όλη του τη μαεστρία για να το πετύχει. Δε θα ήταν κοινοτυπία ότι η `Καταιγίδα` κινείται ανάμεσα σε δυο βασικούς άξονες. Τον χώρο και το χρόνο. Η αίσθηση και η έννοια αυτών των δυο διαστάσεων παρουσιάζεται εντελώς ριζοσπαστικά για την εποχή του από το Strindberg. Το `Σπίτι της Σιωπής`, χώρος που διαδραματίζεται η `Καταιγίδα` διαστρωματώνει ψυχοδυναμικά τον ήρωα ή αν θέλετε τον συγγραφέα. Στο σκηνικό περιγράφεται: `Πρόσοψη μοντέρνου σπιτιού του 20ου αιώνα. Το υπόγειο κάτω από το έδαφος, από γρανίτη. Το υπόγειο χρησιμοποιείται για εργαστήριο ζαχαροπλαστικής. Μεγάλα καζάνια και κατσαρόλες, βράζουν μέρα-νύχτα μαρμελάδες`. Όπως λέει ο Ζαχαροπλάστης: `Πρώτα οι φράουλες, έπειτα τα φραμπουάζ, μετά τα κεράσια, τα κράνα και το φθινόπωρο τα φρούτα της εποχής`. Είναι προφανής, η συμπαγής υπόγεια διαστρωμάτωση του Υποσυνείδητου. Εδώ βράζει και κοχλάζει όλο το ανεπίγνωτο υλικό των ενστίκτων, που ανεβάζει τη θερμοκρασία των παθών και των παρορμήσεων, πιέζοντας εκρηκτικά το ισόγειο του ΕΓΩ, στο οποίο διαμένει ο ΚΥΡΙΟΣ. (...)

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]