Σκοπός του συγγραφέα είναι να συνεξετάσει το ιταλικό και το ελληνικό εθνικό κίνημα, δύο φαινόμενα δηλαδή που ανήκουν σε μια ενιαία διαδικασία σχηματισμού εθνικών κρατών, μέσα από τις στενές ιδεολογικές και πολιτικές σχέσεις που ανέπτυξαν στα χρόνια 1859-1862, χρόνια κρίσιμα και για τις δυο χώρες. Η μελέτη αρθρώνεται σε τρία επίπεδα: στο πρώτο εξετάζονται η εικόνα και η θέση που κατείχε η Ελλάδα στην ιδεολογία και την πολιτική των φιλελεύθερων αστών του Καβούρ και των δημοκρατικών του Ματσίνι· οι υποδοχές των μηνυμάτων της ιταλικής ενοποίησης στην Ελλάδα και η σύνδεσή τους με την πάλη για τη φιλελευθεροποίηση του καθεστώτος και την ανατροπή της πρώτης μοναρχίας· οι προσπάθειες που ξεκίνησαν από τους επτανήσιους ριζοσπάστες και το περιβάλλον του Όθωνα να οργανωθεί σε συμμαχία με την Ιταλία, τη Σερβία, τους Μαυροβουνιώτες, τους Αλβανούς και τους Ούγγρους πρόσφυγες, ένα εκτεταμένο επαναστατικό κίνημα στα Βαλκάνια. Ο καμβάς των γεγονότων αυτών χρησιμεύει για να διερευνηθεί σ΄ ένα δεύτερο επίπεδο το πρόβλημα των αλληλεπιδράσεων της εξωτερικής και της εσωτερικής πολιτικής, των δεσμών ανάμεσα στο έργο της εθνικής απελευθέρωσης και της πολιτικής οργάνωσης στο εσωτερικό του έθνους, η πλοκή των στοιχείων αλλαγής της μικρής ή της μεγάλης διάρκειας μέσα στο ελληνικό και το ιταλικό εθνικό κίνημα. Η μελέτη όμως των σχέσεων και των αλληλεπιδράσεων ανάμεσα σε διαφορετικούς εθνικούς και πολιτικούς χώρους έκανε αναγκαία τη διερεύνηση, σ΄ ένα τρίτο επίπεδο, του μέσου επικοινωνίας, δηλ. της μυθικής γλώσσας της εθνικής ιδεολογίας και των μεταμορφώσεων που προκάλεσε στην αντίληψη και στο σχεδιασμό της πολιτικής δράσης.
Ο Αντώνης Λιάκος γεννήθηκε το 1947 στην Αθήνα. Είναι ιστορικός, ομότιμος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Σπούδασε στη φιλοσοφική σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Στα 1969-1973 φυλακίστηκε από τη Δικτατορία. Πτυχιούχος στα 1977, συνέχισε με υποτροφία του ΙΚΥ και του Συμβουλίου της Ευρώπης, μεταπτυχιακές σπουδές στην Ιταλία, διδακτορική διατριβή στη νεώτερη και σύγχρονη ιστορία στο ΑΠΘ, 1984. Δίδαξε στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του ΑΠΘ μεταξύ 1981-1990. Το 1988-1989 ήταν Honorary Research Fellow στο Πανεπιστήμιο του Birmingham. Το 1995 ήταν επισκέπτης καθηγητής στο Ευρωπαϊκό Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο της Φλωρεντίας και στο Πανεπιστήμιο του Sydney στην Αυστραλία. Το 1996-1997 ήταν Visiting Research Fellow στο Πανεπιστήμιο του Princeton, ΗΠΑ. Το 2001 ήταν επισκέπτης καθηγητής στην Ecole Normale Superieure στο Παρίσι και το 2003 στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης. Διετέλεσε καθηγητής της ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το ερευνητικό και συγγραφικό έργο του αφορά την νεώτερη και σύγχρονη ιστορία, ειδικότερα την ιστορία της συγκρότησης των εθνικών κρατών στην Ελλάδα και στην Ιταλία, την κοινωνική ιστορία και την ιστορία της ευρωπαϊκής ιστοριογραφίας. Το συγγραφικό του έργο περιλαμβάνει βιβλία (το ένα στα ιταλικά) και μελέτες δημοσιευμένες σε ελληνικά, αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά επιστημονικά περιοδικά και ειδικούς τόμους.
Έχει διατελέσει μέλος της Εφορείας των Γενικών Αρχείων του Κράτους, της Επιτροπής Ιστορίας της Εθνικής Τράπεζας, και άλλων πρωτοβουλιών οργάνωσης της ιστορικής έρευνας. Διηύθυνε εκδοτικές σειρές Ιστορίας στις εκδόσεις "Γνώση", "Θεμέλιο" και τώρα "Νεφέλη", και αρθρογραφεί στην εφημερίδα "Το Βήμα". Οι πρώτες δημοσιευμένες εργασίες του ήταν: "Οι φιλελεύθεροι στην επανάσταση του 1862: Ο πολιτικός σύλλογος "Ρήγας Φεραίος"" (1980), "Η διάθλαση των επαναστατικών ιδεών στον ελληνικό χώρο 1830-1850" (1983), "Οι δυνατότητες πρόσληψης του μαρξισμού στην Ελλάδα τον 19ο αιώνα" (1984), "Η Σοσιαλιστική Εργατική Ομοσπονδία Θεσσαλονίκης (Φεντερασιόν) και η Σοσιαλιστική Νεολαία: Τα καταστατικά τους" (1985).
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
