Ο πανάρχαιος δεσμός ανάμεσα στην πνευματικότητα και το ερωτικό πάθος έχει, στις μέρες μας, χαθεί στα βάθη του ασυνειδήτου, αφήνοντας τις σχέσεις μας κενές, πληκτικές και ανικανοποίητες. Τότε, που οι άνθρωποι τιμούσαν ακόμα τη Μεγάλη Θεά του Έρωτα, η ιερή πόρνη ήταν παρθένα με την πρωταρχική έννοια του όρου, δηλαδή, εξατομικευμένη γυναίκα -βαθιά ακέραιη, πλήρης και αυτόνομη. Το καλοσώρισμα που χάριζε στον "ξένο που έμπαινε στον ναό" ήταν ακτινοβόλο, γεμάτο αυτοπεποίθηση, σοφό και αισθησιακό μαζί. Ο λόγος της ύπαρξης και ο προορισμός της ήταν να φέρνει την αγάπη της θεάς σε άμεση επαφή με τους ανθρώπους και να την μεταλαμπαδεύει στην ανθρωπότητα. Μέσα από την ένωση των αντιθέτων -του αρσενικού με το θηλυκό, του πνευματικού με το φυσικό- επερχόταν η υπέρβαση του προσωπικού στοιχείου και η είσοδος του θεϊκού. Αλλά, εκείνους τους καιρούς, αντίθετα από την εποχή μας, η ανθρώπινη σεξουαλικότητα και το θρησκευτικό συναίσθημα ήταν αξίες αδιαχώριστες. Τούτο το χαρμόσυνο βιβλίο -γερά θεμελιωμένο στην Ψυχολογία του Βάθους του Καρλ Γιούγκ- μας δηλώνει απερίφραστα ότι για να ανακτήσουμε το σφρίγος, τη ζωντάνια και τη χαρά, θα πρέπει να αποκαταστήσουμε την ψυχή της ιερής δούλης στη θέση που δικαιωματικά της ανήκει, στη συνειδητή κατανόησή μας.