Η ρύθμιση του Αστικού Κώδικα για την άσκηση της γονικής μέριμνας του γεννημένου χωρίς γάμο παιδιού είναι πολυεπίπεδη: ως κεντρικό σκέλος έχει τη στέρηση της άσκησης της γονικής μέριμνας από τον πατέρα, ενώ αυτό συμπληρώνεται από περαιτέρω προβλέψεις για την ανάθεση της άσκησης της γονικής μέριμνας στον πατέρα είτε από τον νόμο, είτε με δικαιοπραξία, είτε με δικαστική απόφαση. Η κατασκευή αυτή βρίσκεται στο μέσον δύο ανταγωνιστικών αξιώσεων, που απορρέουν από το Σύνταγμα και την Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου: από τη μία πλευρά υπάρχει η αξίωση για νομική παροχή στον πατέρα, με βάση το δικαίωμα οικογενειακής ζωής του, από την άλλη πλευρά υπάρχει η αξίωση για μη νομική παροχή στον πατέρα, με βάση «δικαιώματα άλλων». Η οριστική επιταγή προκύπτει στο πλαίσιο σταθμίσεων που επαναλαμβάνονται κάτω από διαρκώς παραλλάσσουσες περιστάσεις και αποβαίνουν κάποτε υπέρ της μίας και κάποτε υπέρ της άλλης πλευράς. Το κύριο συμπέρασμα είναι ότι, σε αρκετές περιπτώσεις, οι κανόνες του ΑΚ δεν παρακολουθούν την κατάληξη των οικείων σταθμίσεων, παραβιάζοντας το Σ και την ΕΣΔΑ και στις δύο διαγραφόμενες κατευθύνσεις, δηλαδή αφενός παραλείποντας την παροχή εκεί όπου αυτή θα έπρεπε να πραγματοποιείται (: υπερνομοθετικά διαβλητή λύση σε βάρος του πατέρα), αφετέρου πραγματοποιώντας την παροχή εκεί όπου αυτή θα έπρεπε να παραλείπεται (: υπερνομοθετικά διαβλητή λύση σε βάρος άλλων). Η μελέτη αναδεικνύει τα φαινόμενα αυτά και παράλληλα προτείνει τις αναγκαίες υπό το υπερνομοθετικό πρίσμα ενέργειες διόρθωσης ή μη εφαρμογής της lexlata.