H Mαρία μοιάζει μπερδεμένη. Δεν ήταν που δεν αγαπούσε τον Κώστα, αλλά να...είχε την αίσθηση πως κάτι μπήκε ξαφνικά ανάμεσά τους. Κι αυτό ήταν που δεν μπορούσε να εξηγήσει ... Η αγάπη δεν είναι ρούχο για να το βγάλεις και να το πετάξεις! Αν κάποτε σ΄ αγγίξει σε χαράξει ανεξίτηλα. Και μπορεί η χαρακιά να ΄ναι βαθιά και να μη σβήσει ως το θάνατό σου. Μπορεί όμως να γίνει πληγή που πρέπει να κλείσει ή το χειρότερο να γίνει μίσος που πρέπει να σιγάσει, ποτέ όμως δε χάνεται έτσι κι αλλιώς. Κι ο Κώστας για τη Μαρία μέχρι πριν από λίγο ήταν το παν... Πριν πότε δηλαδή; Πριν από το θάνατο του Αγγελόπουλου. Και τότε τι έγινε και μπήκε ανάμεσά τους μια "σκιά" που κλόνισε αυτή τη βεβαιότητα; Τι έγινε τη νύχτα που πέθανε ο Διευθυντής; Η Μαρία βάζει τα χέρια της μπροστά στα μάτια, σαν να ήθελε να μη βλέπει και βγαίνει απ΄ το γραφείο. Κι αυτό που απομένει είναι ένας διάχυτος θυμός για κάτι το αόρατο, το απροσδιόριστο, που μπήκε ανάμεσα σ΄ αυτούς τους ανθρώπους που πριν μερικές μέρες είχαν τη βεβαιότητα πως είχαν αγαπηθεί πριν ακόμη γεννηθούνε...