Εκκινώντας από συνθήκες απόλυτης οικονομικής και πολιτικής χρεοκοπίας, στο τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η Γερμανία κατόρθωσε σταδιακά μέσα σε διάστημα 45 περίπου χρόνων να υλοποιήσει τους βασικότερους εθνικούς της στόχους. Σήμερα διεκδικεί μια προεξάρχουσα θέση στο παγκόσμιο διεθνές σύστημα, επιδίωξη που αντανακλάται στη διεκδίκηση μιας μόνιμης θέσης στο Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, μια θέση στην ομάδα των χωρών δηλαδή που καθιερώθηκαν ως μεγάλες δυνάμεις μέσα από την αντιπαράθεσή τους με τη ναζιστική Γερμανία. Προκειμένου, βέβαια, να επιτευχθούν οι στόχοι αυτοί, το γερμανικό κράτος χρειάστηκε να στραφεί εναντίον του ίδιου του εαυτού του. Αναγκάστηκε να ταχθεί για δεκαετίες υπό καθεστώς πολιτικής εξάρτησης από τις ΗΠΑ, οργανώνοντας τη δράση του μακριά από το ενδιαφέρον της παγκόσμιας κοινότητας, ευνοώντας πολυμερείς συσχετισμούς και συλλογικές πρακτικές και ευνουχίζοντας πολλές φορές τη δυναμική της γερμανικής κοινωνίας. Ακόμα και η επανένωση των δύο Γερμανιών το 1990 δεν στάθηκε ικανή να αναιρέσει τα ψυχροπολεμικά σύνδρομα εξάρτησης των γερμανικών πολιτικών ελίτ και κυρίως της γερμανικής κοινωνίας. Έπρεπε να μεσολαβήσουν ακόμα διάφορες διεθνοπολιτικές εξελίξεις, προκειμένου να διαμορφωθεί μια ευρεία κοινωνική συναίνεση γύρω από την άσκηση μιας απολύτως αυτόνομης εθνικής πολιτικής. Επρόκειτο για μια διαδικασία επώδυνη, με τεράστιες κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές προεκτάσεις, που συνεχίζεται μέχρι σήμερα, αντανακλώμενη στο υπό διαμόρφωση διεθνές προφίλ της σύγχρονης Γερμανίας.