Εἰς τὴν σημερινὴν Ἑλλάδα ὑπάρχουν πολλοὶ οἱ ὁποῖοι δὲν ἐλησμόνησαν τὸν ὅρκον τοῦτον, μολονότι οὗτος δὲν ἐπιβάλλεται. Εἶναι οἱ πραγματικοὶ Ἕλληνες, οἱ ὁποῖοι καὶ τὸν διεφύλαξαν ὡς ἱερὰν παρακαταθήκην, δὲν κατήσχυναν τὰ ὅπλα τὰ ἱερά, ἀμύνονται δὲ τώρα ὑπὲρ ἱερῶν καὶ ὁσίων μὲ ἕνα σκοπόν: Τὴν Πατρίδα νὰ μὴ παραδώσωσι ἐλάσσω. Εἶναι ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι αὐτὴν τὴν στιγμὴν ἀγωνίζονται «τοῖς κείνων ρήμασι πειθόμενοι» ὄχι διὰ νὰ διαφυλάξωσι τὰ ὑπάρχοντα των, ἀλλὰ γιὰ κἄτι ἄλλο τὸ ὁποῖον ἀνήκει εἰς ὅλους: Τὴν Πατρίδα. Εἶναι κυρίως ἡ φτωχολογιά, ἡ ὁποία ἔκλεισε μέσα της τὰ ἰδανικὰ τῆς φυλῆς καὶ ἀγωνίζεται γιὰ τὰς παραδόσεις τῆς Πατρίδος, Θρησκείας, οἱκογενείας, μέσα στὰς ὁποίας μόνον ἐννοεῖ τὴν ὕπαρξιν καὶ εὐημερίαν της. Ὑπάρχουν ὅμως καὶ ἄλλοι, οἱ ὁποῖοι μένουν ἀδιάφοροι εἰς τὸν ἀγῶνα τοῦ Ἔθνους. Εἶναι οἱ «οὐδέτεροι». Γι’ αὐτοὺς ἡ Πατρὶς ἐκτείνεται μεταξὺ τσέπης καὶ κοιλιᾶς. Ὡς Θεόν, ἀναγνωρίζουν τὸν Θεὸν τοῦ χρήματος.
Ελένη Γ. Παπαδοπούλου (Επιμέλεια)
