Ο ήρωας, στριφνός, μονόχνωτος, μονομανής, τόσο στα είκοσι πέντε του όσο και στα σαράντα πέντε του, βγαίνει κάθε φορά από τα αδιέξοδά του με τη βοήθεια συγγενών ή φίλων, έννοιες που απορρίπτει γενικώς. Στο μνημιατρείον του παρελαύνουν τα χρόνια μετά τη μεταπολίτευση, αλλά και της, μέσω αφηγήσεων, Εθνικής Αντίστασης. Κύριο μέλημά του είναι να αναδείξει το μέτρο των παθών, εάν αυτό σημαίνει κάτι. Γι` αυτόν το μέτρο των παθών είναι η εναλλακτική λύση απέναντι στη δικτατορία της λογικής, μιας λογικής που έχει οδηγήσει την ανθρωπότητα στα ειδεχθέστερα εγκλήματα κατά του ορθού λόγου. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]