Οι δικτατορίες δεν πέφτουν από τον ουρανό. Αν η 21η Απριλίου 1967 αιφνιδίασε τη διεθνή κοινή γνώμη, η εγκαθίδρυση μιας στρατιωτικής δικτατορίας, για τον ελληνικό λαό, ήταν από καιρό, ένα γεγονός ευεξήγητο και μάλιστα ενδεχόμενο. Σκοπός αυτού του βιβλίου είναι να εξηγήσει την προέλευση αυτού του γεγονότος και τη λειτουργία των κοινωνικών, πολιτικών και διεθνών δυνάμεων, που το κατέστησαν δυνατό. Αναγκαστικά λοιπόν θα εξετάσουμε από κοντά τις πηγές και την ιστορική τους εξέλιξη. Πάντως, αυτό το έργο δεν προτίθεται να παρουσιαστεί ως ιστορικό αφήγημα ούτε σκοπεύει να διηγηθεί ιστορία, αλλά να δώσει ένα πλαίσιο που θα βοηθά στην ερμηνεία της. Γι’ αυτό το λόγο το βάρος έπεσε κυρίως σε μερικές πρόσφατες περιόδους, κατά τις οποίες μια ανακατάταξη των κοινωνικών δυνάμεων έδωσε αφορμή σε σημαντικές πολιτικές αλλαγές και βαθιές μεταβολές στην κοινωνική δομή. Αυτοί οι νέοι προσανατολισμοί βοηθούν, με τη σειρά τους, να γίνει κατανοητή η μεταγενέστερη εξέλιξη του συστήματος. Εξ άλλου, κάθε φορά που βρισκόμαστε εν όψει αποφασιστικής καμπής επιβάλλεται να εξετάζονται, με εντελώς ιδιαίτερη προσοχή, οι σχέσεις μεταξύ των ελληνικών δεδομένων και της επιρροής των συνασπισμών των ξένων μεγάλων δυνάμεων. Περισσότερο παρά για οποιαδήποτε άλλη χώρα, είναι απαραίτητη η συσχέτιση μεταξύ των εθνικών και των διεθνών παραγόντων προκειμένου να κατανοήσουμε τη σύγχρονη Ελλάδα. (. . .)
[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1937. Μετά τις σπουδές του στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, ακολούθησε μεταπτυχιακές σπουδές Φιλοσοφίας του Δικαίου και Κοινωνιολογίας στα Πανεπιστήμια Heidelberg, Μονάχου, Παρισιού και Yale. To 1974 ανακηρύσσεται Διδάκτορας Γραμμάτων και Ανθρωπιστικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο Παρισίων. Από το 1961 έως το 1998 ασκεί δικηγορία στην Αθήνα. Απασχολήθηκε ως ερευνητής στο Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών Αθηνών (1963-1967) και στο γαλλικό Εθνικό Κέντρο Επιστημονικών Ερευνών (1968). Κατά τα έτη 1968-1985 υπήρξε καθηγητής κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου Παρισίων και από το 1985 και έκτοτε είναι ομότιμος καθηγητής Κοινωνιολογίας στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης του Πανεπιστημίου Αθηνών. Παράλληλα από το 1981 έως το 1989 άσκησε καθήκοντα επιστημονικού Διευθυντή στο Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών. Το 1993 ορίζεται Πρόεδρος του Δ.Σ. του ΕΚΚΕ, θέση που διατηρεί έως το 1995. Έχει επίσης διατελέσει Πρόεδρος της Ένωσης Ελλήνων Κοινωνιολόγων, Μέλος του Ανωτάτου Συμβουλίου Έρευνας και Τεχνολογίας, επισκέπτης Καθηγητής στα Πανεπιστήμια Παρισίων, Princeton, Nέας Υόρκης, της Πόλεως του Μεξικού, καθώς και στο Τμήμα Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών, αρχηγός της ελληνικής αντιπροσωπείας στη Διάσκεψη Κορυφής του Ο.Η.Ε. για την Κοινωνική Ανάπτυξη (1994-1996) και μέλος του Δ.Σ. του Ιδρύματος Ελληνικού Πολιτισμού. Είναι σήμερα Πρόεδρος του Δ.Σ. του εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, μέλος του Δ.Σ. της Πολιτιστικής Ολυμπιάδας, μέλος της Εθνικής Επιτροπής Βιοηθικής και μέλος του ερευνητικού συμβουλίου του Ολυμπιακού Μουσείου της Λωζάννης. Έχει στο ενεργητικό του πολλές δημοσιεύσεις και βιβλία, μεταξύ των οποίων : "Τhe Greek Tragedy", 1968, "Eξάρτηση και αναπαραγωγή. Ο κοινωνικός ρόλος των εκπαιδευτικών μηχανισμών στην Ελλάδα", 1976, "Κράτος και κοινωνική ανάπτυξη. Η συγκρότηση του δημόσιου χώρου στην Ελλάδα", 1980, "Κράτος, εργασία, κοινωνία στη μεταπολεμική Ελλάδα", 1985, "Είδωλα Πολιτισμού. Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφότητα στη σύγχρονη Πολιτεία", 1991, "Ταξίδι στο Λόγο και στην Ιστορία", 1996, "Περιπέτειες Σημασιών. Η εξουσία ως "λαός" και ως "έθνος", 1999, "Πόλεμος, μνήμη και τέχνη", 2000, "Η Πολιτική σήμερα. Ο Νίκος Πουλαντζάς και η επικαιρότητα του έργου του", 2001, "Ανα-γνώσεις", 2002. Aπό το 2000 είναι τακτικό μέλος της Εθνικής Επιτροπής Βιοηθικής. Μιλά αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά και έχει γνώσεις ιταλικών και ισπανικών.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
