Αρκετές δεκαετίες μετά τη δημοσίευση της `Ελληνικής γραμμής και του ελληνικού χρώματος` και των υπολοίπων αισθητικών δοκιμίων του Περικλή Γιαννόπουλου, πολλές από τις ιδέες του έχουν επικρατήσει στον τόπο μας. Το παράδοξο είναι ότι τα ίδια τα κείμενα έχουν λησμονηθεί ή παραμένουν εντελώς άγνωστα. Εν τούτοις, αξίζουν να μελετηθούν και να συζητηθούν, παρ` όλες τις ακρότητές τους. Ο Περικλής Γιαννόπουλος γεννήθηκε στην Πάτρα, το 1869. Φοιτητής της Ιατρικής, λόγιος και προφήτης της ελληνικής ιδιοφυΐας διήνυσε τη σύντομη και θυελλώδη συγγραφική σταδιοδρομία του εναλλάσσοντας το λίβελλο με την ποίηση και την αισθητική διορατικότητα με το ασυγκράτητο πάθος του. Ο Περικλής Γιαννόπουλος πίστευε στη δημιουργία ενός νέου ελληνικού πολιτισμού και στη μοναδικότητα αυτού του πολιτισμού και αγωνίστηκε για την επιβολή των ιδεών του, με πολιτικά μανιφέστα (`Το Νέον Πνεύμα`, `Έκκλησις προς το Πανελλήνιον κοινόν`), και αισθητικά δοκίμια μεγάλης αξίας. Ο θάνατός του συντάραξε τη ρομαντική Αθήνα του 1910. Αυτοκτόνησε, έφιππος, στα νερά του Σκαραμαγκά.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
Περικλής Γιαννόπουλος (1869-1910). Ο Περικλής Γιαννόπουλος γεννήθηκε στην Πάτρα γύρω το 1869. Γιος γιατρού, φοίτησε στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και του Πανεπιστημίου του Παρισιού. Τις σπουδές του ανέκοψε ο θάνατος του πατέρα του. Ο Γιαννόπουλος εγκατέλειψε το Παρίσι και έφυγε για το Λονδίνο, όπου έζησε μαζί με τον αδερφό του για οκτώ μήνες. Μετά την επιστροφή του στην Αθήνα γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, γρήγορα όμως εγκατέλειψε και τις νομικές σπουδές για να ασχοληθεί με τη δημοσιογραφία. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην Ευρώπη είχε έρθει σε επαφή με τα εκεί πνευματικά και καλλιτεχνικά ρεύματα του συμβολισμού και του αισθητισμού. Στα γράμματα πρωτοεμφανίστηκε με δημοσιεύσεις μεταφράσεων (έργων των Ντίκενς, Μπωντλαίρ, Ουάιλντ, Πόε και άλλων) και πεζών ποιημάτων σε εφημερίδες και περιοδικά. Στο χώρο της γλώσσας προτίμησε αρχικά τη δημοτική και στη συνέχεια στράφηκε προς μια λογιότερη γλώσσα, με έντονη προσωπική σφραγίδα. Ιδεολογικά κινήθηκε στο χώρο του αισθητισμού, της φυσιολατρίας και του ελληνοκεντρισμού. Έγραψε επίσης κριτικά άρθρα και δοκίμια πολιτικού και κοινωνικού προβληματισμού, κυρίως μετά το τέλος του ελληνοτουρκικού πολέμου του 1897 και στην πρώτη δεκαετία του εικοστού αιώνα. Ειδικότερα μετά το 1899 παρατηρείται συχνή παρουσία του από τις σελίδες εφημερίδων όπως η "Ακρόπολις", το "Άστυ" και η "Εστία" και περιοδικά όπως ο "Νουμάς" και τα "Παναθήναια". Συνεργάτης του Βλάση Γαβριηλίδη, υποστήριξε με πάθος την ελληνοκεντρική ιδεαλιστική ιδεολογία, συνδυάζοντας στοιχεία από τα ιδεολογικά ρεύματα του αρχαϊσμού αλλά και του ελληνοχριστιανισμού. Σταθερή παρέμεινε στη γραφή του η κυριαρχία του αισθητιστικού στοιχείου, όχι μόνο στο χώρο της λογοτεχνίας αλλά και στο χώρο του δοκιμίου. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Περικλή Γιαννόπουλου βλ. Αθανασιάδης Τάσος, "Γιαννόπουλος Περικλής", Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας 5. Αθήνα, Χάρη Πάτση, χ.χ., Κεχαγιόγλου Γιώργος, "Γιαννόπουλος Περικλής", Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό 3. Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1985 και Χορν Παντελής, "Γιαννόπουλος Περικλής", Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια 8. Αθήνα, Πυρσός, 1929.
(Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.).
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
