Η επιστήμη, ισχυρίζονται σήμερα, είναι ``αντικειμενική`` και ``ουδέτερη``. Ένα χάσμα πρακτικά ανυπέρβλητο, σύμφωνα με αυτή την αντίληψη, διαχωρίζει τον επιστημονικό ορθολογισμό από τον καταραμένο χώρο του ``ανορθολογισμού``. Σε μία κοινωνία, όπως η δική μας, ταγμένη στην τεχνική επιστήμη και υποταγμένη στην αποδοτικότητα και την τεχνοκρατία, είναι εντελώς κατανοητή αυτή η εμμονή, να διασφαλιστεί η υπεροχή του ορθολογισμού. Φυσικά, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η επιστημονική ενασχόληση σε ορισμένα επίπεδα απαιτεί αυστηρά ορθολογική σκέψη, μετρήσεις και πειράματα. Ο ορθολογικός πουριτανισμός ωστόσο προσπαθεί να αποκρύψει το εύρος και την πολλαπλότητα των σχέσεων που ενώνουν τον κόσμο των επιστημών με αυτόν της θρησκείας και ακόμα περισσότερο με αυτόν της μαγείας. Πάμπολλα είναι τα παραδείγματα, με πιο ενδεικτικό αυτό του Νεύτωνα, που μας επιβεβαιώνουν ότι η πειραματική επιστήμη έχει μια οφειλή απέναντι στις αποκαλούμενες ``αποκρυφιστικές`` επιστήμες. Αυτή η μετά θάνατον εκδίκηση των μάγων, η οποία δεν αφορά μόνο στην ιστορία των επιστημών, θα μπορούσε να αποτελέσει ένα πολιτισμικό στοίχημα μεγίστης σημασίας. Και αυτό το στοίχημα, στο πιο ουσιαστικό του νόημα, είναι η ποίηση: όπως όλες οι ανθρώπινες δραστηριότητες, έτσι και η επιστημονική σκέψη τόσο στην καταγωγή της όσο και κατά την εξέλιξή της είναι σαφώς συνδεδεμένη με την ποίηση.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]