Η Ελλάδα κατά την τελευταία δεκαετία του εικοστού αιώνα και τις αρχές του εικοστού-πρώτου δέχεται την εισροή μεγάλου αριθμών μεταναστών τόσο από χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και των Βαλκανίων όσο και από Ασιατικές και Αφρικανικές. Παρατηρείται επίσης η επιστροφή Ελλήνων ομογενών που διαβιούσαν σε χώρες του εξωτερικού, στις οποίες είχαν καταφύγει τις δύο πρώτες δεκαετίες μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Τα άτομα αυτά προέρχονται από διαφορετικά εθνικά και πολιτισμικά περιβάλλοντα, είναι διαφορετικού οικονομικο-κοινωνικού επιπέδου και πιστεύουν σε διαφορετικές θρησκείες. Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά, που συνιστούν τη διαφορετικότητά τους, εκφράζονται και μορφοποιούνται μέσα από τους όρους «μειονότητες», «παλιννοστούντες», «λαθρομετανάστες», «πρόσφυγες», «αλλοδαποί», «μουσουλμάνοι».

Μέσα σε αυτό το νέο «πολύχρωμο» φυλετικά και πολιτισμικά πλαίσιο, το άτομο, είτε είναι πολίτης της χώρας υποδοχής, είτε μετανάστης, ενήλικας ή έφηβος, καλείται να επαναπροσδιορίσει τον εαυτό του στη «νέα» κοινωνία έτσι όπως αυτή έχει διαμορφωθεί, να αξιολογήσει τη σχέση του με τους άλλους, να αμφισβητήσει και να επανεξετάσει τα πολιτικά και θρησκευτικά του πιστεύω, εν όψει της νέας πραγματικότητας, στην οποία βρίσκεται και των αναγκών που αυτή έχει δημιουργήσει και να αναρωτηθεί για το ρόλο του και τους στόχους του στο μέλλον, ως άτομο-μέλος της κοινωνίας αυτής. Εκείνο που προέχει βεβαίως είναι το άτομο να μάθει όχι απλά να ζει, να συνυπάρχει με τους άλλους, αλλά να ζει αρμονικά.