Αντικείμενο της διατριβής αποτελεί η αρχή της αναλογικότητας ενώπιον του Ελεγκτικού Συνεδρίου. Με την παρούσα μονογραφία συμπληρώνεται η απουσία από την ειδική βιβλιογραφία ενός έργου που συστηματικά αναλύει την αρχή της αναλογικότητας στο πεδίο δικαιοδοσίας του Ελεγκτικού Συνεδρίου. Η διαφορετική χρήση της αρχής αυτής και η εργαλειοποίησή της, τόσο στον ελεγκτικό, όσο και στο δικαιοδοτικό πεδίο αναδεικνύει τις υπερβάσεις που επιτελούνται από τους δημοσιονομικούς δικαστές σε ένα χώρο ιδιαίτερο, τον δημοσιονομικό, όπου η προέχουσα αποστολή αυτών εξακολουθεί να κατατείνει στην προστασία του ιερού δημόσιου χρήματος. Η θεωρητική ανάλυση συμπληρώνεται με την αναλυτική και με πληρότητα καταγραφή και εκτίμηση της νομολογίας του Ελεγκτικού Συνεδρίου, όπως ιδίως η νομολογία αυτή εξελίχθηκε κατά την περίοδο της δημοσιονομικής δυσπραγίας της περασμένης δεκαετίας, τόσο για το πεδίο της δημοσιονομικής, όσο και για το πεδίο της συνταξιοδοτικής δίκης. Ειδικότερα αναλύονται : η έννοια της αρχής, η προέλευση και η ιστορική της εξέλιξη, η λειτουργία της και η εφαρμογή της σε όλους τους κλάδους του δικαίου  οι ελεγκτικές αρμοδιότητες του ΕλΣυν ο αδικαιολόγητος πλουτισμός στη δημοσιονομική δίκη, καθώς και ο ρόλος των νομιμοποιητικών διατάξεων, ώστε να γίνει αντιληπτή η μεταστροφή της νομολογίας του ΕλΣυν και η μετάβαση στην αρχή της αναλογικότητας οι δικαιοδοτικές αρμοδιότητες του Ελεγκτικού Συνεδρίου. Το έργο φιλοδοξεί να αναλύσει τα καίρια ζητήματα της έντασης και έκτασης του ελέγχου της αναλογικότητας, καθώς και του δικαστικού αυτοπεριορισμού που απασχολούν την θεωρία και τη νομολογία. Η συγγραφέας, ανώτατη δικαστικός λειτουργός, παρουσιάζει πανοραμικά και αναλύει εις βάθος τη νομολογία του Ελεγκτικού Συνεδρίου αποτυπώνοντας τη δύσκολη προσπάθεια αναζήτησης ισορροπίας κατά την άσκηση του δικαιοδοτικού έργου, καταλήγοντας στην ανάγκη για εμβριθή αιτιολόγηση των δικανικών κρίσεων ως δικλείδα ασφαλείας.