[...] Τα αρχαιοβοτανικά κατάλοιπα που βρίσκουμε στις αρχαιολογικές αποθέσεις και στα οποία στηρίζεται το βιβλίο αυτό, αναπόφευκτα αποτελούν απομεινάρια των ανθρώπινων σχέσεων και των εκδηλώσεών τους, απομεινάρια του χρόνου της καθημερινότητας και των ειδικών στιγμών, κατάλοιπα γεύσεων και αισθήσεων που βιώθηκαν από κοινού είτε μέσα στο νοικοκυριό είτε στο πλαίσιο μιας ευρύτερης κοινωνίας ανθρώπων ενός ή περισσότερων οικισμών. Είναι προφανές ότι η απόσταση από τους καμένους σπόρους ενός προϊστορικού σπιτιού μέχρι τα γεύματα και το πλαίσιο της κατανάλωσης τους είναι μεγάλη. Το έργο της ερμηνείας των καταλόγων των φυτικών ειδών που προκύπτουν από την αρχαιοβοτανική ανάλυση είναι δύσκολο, όχι ωστόσο ακατόρθωτο. Οι αρχαιοβοτανικές ενδείξεις για ειδική μεταχείριση των φυτών, όπως είναι η αποθήκευση και η επεξεργασία, αποτελούν ισχυρό επιχείρημα για τη χρήση των ειδών αυτών και σε μερικές μάλιστα περιπτώσεις, όπως θα δούμε στις επόμενες ενότητες, παρέχουν τη δυνατότητα να διαπιστώσουμε με βεβαιότητα ότι προορίζονταν για τη διατροφή του ανθρώπου. Αυτό, το εύθραυστο υλικό που διασώθηκε στο χώμα για χιλιάδες χρόνια, μέχρι να το φέρει στο φως η αρχαιολογική σκαπάνη, μας επιφυλάσσει ενίοτε εκπλήξεις, επιτρέποντας μας να παρακολουθήσουμε από κοντά τα προϊστορικά μαγειρέματα του ελλαδικού χώρου. Πέρα από το καθημερινό ή εορταστικό τραπέζι μέσα από τα ταπεινά αρχαιοβοτανικά κατάλοιπα μπορούμε να παρακολουθήσουμε την ανθρώπινη επιλογή, τις προτιμήσεις και τις αλλαγές στο χρόνο, ενδεικτικές επαφών με γειτονικές ή πιο απομακρυσμένες περιοχές. Μπορούμε να μαντέψουμε το υγρό που γέμιζε τα κύπελλα, τις τροφές που μαγειρεύονταν στους φούρνους και τις εστίες, διαμορφώνοντας μέσα από την προετοιμασία, την κατανάλωση και την απόρριψη έναν κύκλο δραστηριοτήτων που προσδιόριζαν αλλά και προσδιορίζονταν από το χρόνο και το χώρο. [...] (από την εισαγωγή του βιβλίου)