Η πατάτα μας δεν έχει όρεξη να κάνει ούτε βήμα. Τα έχει όλα όσο πιο κοντά της γίνεται για να μη χρειαστεί ποτέ να σηκωθεί από το βαθουλωμένο μαξιλάρι του καναπέ. Μήπως όμως δεν είναι αυτός ο καλύτερος τρόπος να περνάει τη ζωή της; Λέτε το φως του ήλιου και ο καθαρός αέρας να είναι καλύτερα απ’ αυτά που βλέπει στην τηλεόραση;
Είναι μεγάλο πράγμα να είσαι πατάτα. Κυρίως όταν είσαι αραχτή πατάτα – αραχτή στον καναπέ. Γιατί ο καναπές είναι βολικός. Ο καναπές είναι άνετος. Ο καναπές τα προσφέρει όλα. Προσφέρει χαλάρωση, καλή θέση για να παίξεις βιντεοπαιχνίδια και να δεις σειρές. Από απόσταση όλα. Μακριά. Χωρίς να εμπλέκεσαι, με ασφάλεια. Πόσο δύσκολο είναι όμως να γίνει το πρώτο βήμα και να βγεις έξω στον κόσμο; Να ζήσεις την αληθινή ζωή και όχι μια ζωή διαμεσολαβημένη από οθόνες; Ένα από τα μεγαλύτερα παιδαγωγικά διλήμματα σήμερα αφορά στον χρόνο που αφιερώνουν τα παιδιά μπροστά στις οθόνες και στον τρόπο που πρέπει να το διαχειρίζονται αυτό οι γονείς. Ίσως όμως η λύση να είναι μια διακοπή ρεύματος. Κάτι που θα βγάλει τη μικρή αραχτή πατάτα από τον καναπέ της και θα την ωθήσει να ζήσει την πραγματική ζωή. Δεν χρειάζεται να βρισκόμαστε στα άκρα: είτε οθόνες μόνο, είτε έξω μόνο. Υπάρχει πάντα και η μέση λύση. Η ισορροπία.