Η παρούσα μονογραφία πραγματεύεται το ορισμένο ή, κατά άλλη διατύπωση, την αοριστία των ανακοπών του ΚΠολΔ. Η προσέγγιση του θέματος καταστρώνεται μεθοδολογικά σε δύο βασικούς άξονες: α) συστηματική και κριτική επεξεργασία της νομολογίας, από την οποία αντλούνται οι προβληματισμοί που απασχολούν την πρακτική εφαρμογή του ζητήματος και β) δογματική ένταξη στη θεωρία του αστικού δικονομικού δικαίου.

Το παρόν ασχολείται, ειδικά, με τις εμφανίζουσες μεγαλύτερο πρακτικό και νομολογιακό ενδιαφέρον, ήτοι τις ανακοπές των άρθρων 632, 933, 936, 979 παρ. 2, 986 ΚΠολΔ. Το ειδικό και συγκεκριμένο ζήτημα που πραγματεύεται η παρούσα μονογραφία είναι το ορισμένο του δικογράφου με το οποίο εισάγονται αυτές προς συζήτηση. Οι ανωτέρω ανακοπές είναι διαπλαστικά δικονομικά ένδικα βοηθήματα, τα οποία ως κύριο στόχο τους έχουν τον έλεγχο δικονομικών ελαττωμάτων και την κήρυξη δικονομικών ακυροτήτων. Το πρώτο κεφάλαιο είναι αφιερωμένο στην έννοια της ιστορικής βάσης της αγωγής από την πλευρά του ενάγοντος και του εναγομένου. Στο δεύτερο κεφάλαιο αναλύονται ζητήματα γύρω από τη διαμόρφωση της ιστορικής βάσης της ανακοπής και το τρίτο κεφάλαιο είναι αφιερωμένο στις επιμέρους ανακοπές, όπως αυτές αναφέρθηκαν ανωτέρω.

Με την παρούσα μονογραφία επιχειρείται μία αναλυτική, αλλά και στοχευμένη προσέγγιση του θέματος, με έμφαση στη νομολογία και τα ζητήματα που ανακύπτουν στην πράξη.