ΠάρεφτερὰτοῦΚό­ρακα, καρ­διὰτοῦΔογ­κι­σώτη

Ἱπ­πο­τι­σμὸ τοῦ Γι­α­χουντῆ φιλὶ τοῦ Ἰ­σκα­ρι­ώτη

Τοῦ Λο­ρεν­τζάκι τὸ σχοινὶ, τοῦ Πα­πα­δάκη πόνο

Τὸ αἷμα ποὺ πλημ­μύ­ρισε τὸ φε­τεινὸ τὸ χρόνο

Τῆς ὄ­χεν­τρας τὸ λύ­γι­σμα, τῆς ἀ­λε­ποῦς τὸ μάτι

Καὶ τῆς πα­τρί­δος ἔ­ρωτα ἀπὸ τὸν Ἐ­φι­άλτη

Τοῦ λι­α­κο­νιοῦ τὴν ὀ­μορ­φιὰ, τὴ ζέ­στη τοῦ χει­μῶνα

Τοῦ Βε­νι­ζέ­λου τῆς ψυ­χῆς νὰ ἔ­χης τὴν εἰ­κόνα.

Μαν­τι­νάδα που τρα­γου­δή­θηκε στην Κρήτη το 1893 την πε­ρί­οδο που το νησί συγ­κλο­νι­ζό­ταν από την κα­τα­δίκη σε θά­νατο και την ε­κτέ­λεση δύο Ελ­λή­νων χρι­στι­α­νών, του Αν­τώ­νιου Λα­ρεντ­ζάκη και του Γε­ώρ­γιου Πα­πα­δάκη. Οι Λα­ρεντ­ζά­κης και Πα­πα­δά­κης το 1893 κα­τη­γο­ρή­θη­καν ά­δικα για τον φόνο ε­νός μου­σουλ­μά­νου, του Τουρ­κο­κρη­τι­κού Τε­φίκ Βέη Μπάν­τρη ή Μπαν­τράκη.

Ο Ε­λευ­θέ­ριος Βε­νι­ζέ­λος όχι μόνο ή­ταν δι­κη­γό­ρος της πο­λι­τι­κής α­γω­γής αλλά α­γω­νί­στηκε με φανατισμό για να ε­κτε­λε­στεί γρή­γορα η θα­να­τική ποινή των δύο νέων ώ­στε να μην υ­πάρ­ξει χρό­νος για να δο­θεί σουλ­τα­νική χάρη ή να γί­νει α­να­ψη­λά­φηση της δί­κης και να προ­σκο­μι­στούν στοι­χεία που θα α­πο­δεί­κνυαν την α­θω­ό­τητά τους.