[...] Η χώρα έχει μεγάλες προοπτικές. Προικισμένη από τη φύση σιγά-σιγά αξιοποιεί τους πόρους της. Ιδιαίτερα το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο, που αποδίδουν σημαντικά αυτά τα τελευταία χρόνια. Το 1962, όταν η Αλγερία έγινε ελεύθερο κράτος ο πρώτος πρόεδρος ήταν ο Αχμέτ Μπεν Μπέλα, από τους ιστορικούς αρχηγούς της επανάστασης. Αυτά τα πρώτα χρόνια προσπάθησε να οδηγήσει τη χώρα σε έναν αυτοδιαχειριζόμενο σοσιαλισμό, με όλα τα τοπικά χαρακτηριστικά, με τη βοήθεια εξαιρετικών επαναστατών, όπως ο Μιχάλης Ράπτης-Πάμπλο και ο Αιγύπτιος Λοτφάλα Σολιμάν. Στις 19 Ιουνίου 1965 εκδηλώθηκε το πραξικόπημα του αρχηγού του στρατού Χουάρι Μπουμεντιέν. Η χώρα οπισθοδρόμησε στην κατεύθυνση ενός κρατικού καπιταλισμού στρατιωτικής πειθαρχίας. Τα επόμενα χρόνια ο στρατός θα κατευθύνει το κράτος, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία. Στις 23.12.1978 πεθαίνει ο Μπουμεντίεν, και τον αντικαθιστά ο επίσης στρατιωτικός Σάντλι Μπεντζαντίντ. Το 1979 απελευθερώθηκε ο φυλακισμένος Μπεν Μπέλα. Τα ιδανικά της επανάστασης δεν πραγματοποιήθηκαν στο ακέραιο. Η κοινωνική απελευθέρωση φάνηκε στην αρχή ότι μπορούσε να πραγματοποιηθεί. Δεν ολοκληρώθηκε όμως. Η αυτοδιαχείριση σαρώθηκε από τη στρατιωτική γραφειοκρατία. Το όραμα του σοσιαλισμού χλόμιασε. Οι στρατιωτικοί ζήλεψαν την επίπλαστη πειθαρχία ευημερίας των Ανατολικών κρατών. Ένα μίγμα ισλαμικής ορθοδοξίας με σταλινική πειθαρχία του τύπου των Ανατολικών κρατών. Η οικονομική κατάσταση δεν προχωρά με τους ρυθμούς που πρέπει και η ανεργία ταλαιπωρεί τη χώρα. Αποτέλεσμα αυτής της κοινωνικής οπισθοχώρησης, που συνοδεύτηκε από πολλές ταραχές, ήταν να αναπτυχθεί ένα ισλαμικό κίνημα διαμαρτυρίας Στη συνέχεια μέρος αυτού του κινήματος οδηγήθηκε στην ένοπλη πάλη με πολλά θύματα. Το 1989 ψηφίζεται νέο Σύνταγμα, που οδηγεί στην πολυκομματική κοινοβουλευτική δημοκρατία. Οι ισλαμιστές ισχυροποιούνται και η κυβέρνηση κηρύσσει παράνομο το κίνημα τους. Στις 28.11.1996 ψηφίζεται το νέο Σύνταγμα. Την 1 Οκτωβρίου 1997 οι ισλαμιστές σταματούν τις επιχειρήσεις. Στις 15 Απριλίου 1999 εκλέγεται πρόεδρος ο Αμπντελαζίζ Μπουντεφλικά ο οποίος και παραμένει μέχρι σήμερα. Η Αλγερινή Επανάσταση απέκτησε ιδιαίτερη σημασία στη σύγχρονη ιστορία. Ο αγώνας του λαού της ουσιαστικά ανέτρεψε όλο το συγκρότημα της γαλλικής αποικιοκρατίας στην Αφρική. Η επανάσταση που άρχισε την 1η Νοεμβρίου 1954 ξεσήκωσε το ηθικό των όμορων χωρών. Και όσο κρατούσε και αντιμετώπιζε την επέμβαση των γαλλικών δυνάμεων γινόταν ζωντανό παράδειγμα για τους λαούς, όπου δίσταζαν οι ηγεσίες τους. Η πιθανότητα εξέγερσης στην ήταν ορατή. Έσπευσαν λοιπόν να ολοκληρώσουν τις διαπραγματεύσεις. Το Μαρόκο έγινε ανεξάρτητη χώρα στις 2 Μαρτίου 1956 και η Τυνησία στις 20 Μαρτίου 1956. Μέχρι το 1960 ανετράπη όλο το συγκρότημα της Αφρικής και πολλά νέα ανεξάρτητα κράτη, όσο και αν ήταν αδύναμα, εμφανίστηκαν στη Μαύρη Ήπειρο. Η Αλγερινή Επανάσταση επέσπευσε τη διάλυση της αποικιοκρατίας και άνοιξε καινούργιους δρόμους. [...] (από τον πρόλογο του βιβλίου)