«Η αγωνία της άρνησης στον Marcuse. Η περί της θεμελίωσης της κοινωνικής του φιλοσοφίας». Τι σημαίνει ότι η αγωνία της άρνησης αποτελεί το θεμέλιο της κοινωνικής φιλοσοφίας του Marcuse; Τι σημαίνει ήδη ότι η άρνηση αποτελεί το θεμέλιο μιας κοινωνικής φιλοσοφίας; Για να απαντηθούν τα ερωτήματα αυτά θα πρέπει να απαντηθεί το πιο πρωταρχικό: Τι σημαίνει η άρνηση στον Marcuse; Και πώς η σκέψη για την άρνηση, στον ίδιο φιλόσοφο, αναδύεται ως αγωνία της άρνησης;
Προκειμένου να απαντηθεί αυτό το κρίσιμο ερώτημα, στη μελέτη αυτή διερευνώνται εκείνα τα στοιχεία που αποτελούν αφορμές και τρόπους της αγωνίας της άρνησης· αφορμές όπως: η απόπειρα θεμελίωσης της άρνησης ως αγωνίας, η απουσία της άρνησης στο εσωτερικό της κοινωνίας· τρόποι όπως: η διακύβευση της Μεγάλης Άρνησης ως έκταση (από την Άρνηση στις αρνήσεις) και ως ένταση ατομικού-καθολικού. Διερευνάται ακόμη και εντέλει το οριακό εγχείρημα που αφορά την αγωνία της άρνησης και το οποίο είναι η διακύβευση του καθολικού· η διακύβευση αυτή σφραγίζει τη μετάβαση από την προβληματική της Μεγάλης Άρνησης στην προβληματική της Μεγάλης Διακύβευσης, εννοούμενης πρωταρχικά ως εκκάλυψης και αποδοχής συμμετοχής στο παιχνίδι των ανώνυμων εκδοχών του α-περιόριστου άλλου, χάριν της απ-ελευθέρωσης.
Αυτή η διακύβευση του καθολικού, η οποία κινείται πέραν από την αγωνία της άρνησης (που έχει ως όριό της τη μη διακύβευσή του), αυτή η συμμετοχή στη Μεγάλη Διακύβευση, δεν είναι μία ακόμη εννοιολόγηση-αφαίρεση, δηλαδή: μία ακόμη εκδοχή της φιλοσοφίας περί/υπέρ της διαφοράς, αλλά μία αποδοχή συμμετοχής στο παιχνίδι των εκκαλύψεων του άλλου, η οποία γίνεται απόπειρα να επιτευχθεί μέσα από την αισθητική απόσυρση της φιλοσοφίας υπέρ του συγκεκριμένου. Η έξοδος αυτή της φιλοσοφίας προς το αισθητικό, χάρη του συγκεκριμένου, επιτρέπει στο συγκεκριμένο-διαφορά να αφεθεί, ελεύθερο από τη φιλοσοφία, στο πεδίο του αισθητικού, το οποίο εκλαμβάνεται στη μη καταπιεστική χρήση του και παριστά τη μη-ταυτότητα του υποκειμένου με το αντικείμενο· του ατόμου με το άτομο· το γεγονός αυτό επιτρέπει στο συγκεκριμένο να οδηγηθεί στην απελευθέρωση και την αυτονομία. Αυτή λοιπόν η έξοδος ή απόσυρση της φιλοσοφίας υπηρετεί τον αταλάντευτα πρωταρχικό στόχο του φιλοσοφικού στοχασμού του Marcuse, ο οποίος είναι η πραγματική απελευθέρωση του ατόμου και της κοινωνίας. Στην περίπτωση αυτή το είναι του γίγνεσθαι αυτής της πραγματικής αυτονομίας του ατόμου και αυτής της πραγματικής απελευθέρωσης της κοινωνίας, που είναι η Μεγάλη Διακύβευση, απαρτίζεται και συγχρόνως διαυγάζεται από τρία παιχνίδια-διακυβεύσεις τα οποία λαμβάνουν χώρα μεταξύ των δυνάμεων του κοινωνικού και του μετακοινωνικού, μέσα στο άτομο, ανάμεσα στα άτομα, και μεταξύ του ανθρώπου και της φύσης».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]