Τον 18ο αιώνα, η πρωτεύουσα της Ρωσικής αυτοκρατορίας ήταν η αγία Πετρούπολη. Είχε πανέμορφα μεγαλοπρεπέστατα παλάτια· εξαιρετική ρυμοτομία· επιβλητικά κτίρια· θαυμάσιες εκκλησίες! Υπήρχε όμως και μια άλλη Πετρούπολη. Την αποτελούσαν οι φτωχοσυνοικίες... Σ' αυτές δέσποζαν τα μικρά στενά δρομάκια, γεμάτα βρομιές και λάσπες· και τα φτωχικά (συνήθως ξύλινα) σπιτάκια! Κι όσο πιο μακριά από το κέντρο έβγαινες, τόσο ήσαν όλα: πιο φτωχικά· πιο άθλια· πιο ταπεινά· γεμάτα στέρηση και κακουχία. Όπως σήμερα, δέκα λεπτά απόσταση από τον Λευκό Οίκο της Ουάσιγκτον, υπάρχει... παραγκούπολις. Εκεί, 45 ολόκληρα χρόνια γύριζε μια "δια Χριστόν σαλή"· μια γυναίκα, που, μετά το θάνατο του άνδρα της ξέχασε τον κόσμο και έζησε για τον Χριστό και για την ψυχή της. Τότε, σκόρπιζε γύρω της την καλοσύνη· τη δική της· από τον αγώνα της· και του Χριστού· με τα θαύματα που την αξίωσε να κάνει. Και θύμιζε σε ένα κόσμο αποστατημένο, την πίστη και την ευσέβεια. Και τώρα, αυτή η σαλή, μετά 200 χρόνια, τιμάται όχι μόνο στη Ρωσία, αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο. Το όνομά της ήταν Ξένη. Και πραγματικά ζούσε στον κόσμο σαν ξένη. Ας παρακολουθήσουμε τη ζωή της, το πέρασμά της επάνω στη γη (όλοι προσκυνητές είμαστε σ' αυτόν τον κόσμο)· για να καταλάβουμε τι έλεγε ο Θεός στον τότε κόσμο· και τι λέει τώρα σε εμάς.