"Τα πρώτα βιβλία που είχε ο πρωτόγονος άνθρωπος για να αντιληφθεί τον κόσμο που τον περιέβαλε όχι μόνο στα πανάρχαια και στα προϊστορικά χρόνια αλλά και σε πολλά κατοπινά ήταν αυτή η ίδια η γη και ο ουρανός. Τη γη με τη χλωρίδα και την πανίδα της, βλέποντας το πώς άλλαζαν χρώμα τα χόρτα και τα δέντρα, το πώς ψήλωναν, πώς μαραίνονταν, πώς φύτρωναν και καρποφορούσαν με το άλλαγμα των εποχών. Και πάλι πώς έβλεπε με δέος αυτά τα τεράστια και φοβερά ζώα, δίποδα, τετράποδα, πολύποδα, φτερωτά, της ξηράς και της θάλασσας που κατασπαράζονταν μεταξύ τους για να επιβιώσουν σε μέρη άγρια, σε βουνά που έβγαζαν φωτιές και καπνούς, σε βράχια απόκρημνα, σε ισιώματα να μετακινούνται από δω και από κει. Κι όταν σήκωνε το κεφάλι του ψηλά στον ουρανό έβλεπε τον ήλιο, το φεγγάρι, τα αστέρια να χάνονται και να ξαναφαίνονται. Έμαθε από τον ουρανό να ξεχωρίζει καιρούς και χρόνους, και από τη γη πώς να σταθεί και να μείνει στη ζωή εκεί που ήταν ο προορισμός του.
Μέσα στο πέρασμα των αιώνων συνδυάζοντας συμβάντα και καταστάσεις άρχισε να μαθαίνει περισσότερα, να εξηγεί φαινόμενα, να έρχεται σε επίγνωση της ύπαρξής του μέσα στο φυσικό περιβάλλον. Τότε που το φυσικό και το υπερφυσικό σύμφωνα με την δική μας αντίληψη ήταν αδιαχώριστο και ενιαίο.
Σήμερα που ζούμε μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο, τον ωραίο και τον θαυμάσιο, αλλά και με τον τρόπο που ζούμε, και τις επιστημονικές γνώσεις που τις έχουμε αποθηκευμένες σε μικρά μικρά κουτάκια και τις έχουμε στην τσέπη μας, ώστε να μην είναι ανάγκη να πονοκεφαλιάσουμε για να ερμηνεύσουμε και να κατανοήσουμε φυσικά φαινόμενα, τίποτα δεν μας παρακινεί την περιέργεια να ψάξουμε από μόνοι μας τη βαθιά ιστορία αυτού που βλέπουμε και αγγίζουμε. Να διερωτηθούμε, να εντυπωσιαστούμε από ένα χορταράκι που το πατούμε στον δρόμο μας, από ένα φυτό που έχουμε στον κήπο μας η στο μπαλκόνι μας, από ένα λουλούδι και το άρωμά του. Τα θεωρούμε όλα δεδομένα, ονόματα, λέξεις και σπάνια μας έρχεται η διάθεση να συνάψουμε μια βιωματική σχέση με αυτά.
Άραγε, ως έμβια και έμψυχα όντα που είναι, αν μπορούσαμε να τους μιλήσουμε, να ρωτήσουμε το καθένα έτσι πολύ απλά: Πώς βρέθηκες στον δρόμο μας, πώς φύτρωσες, γιατί φύτρωσες, τι έχεις να μου δώσεις, τι χρειάζεσαι να πάρεις; Πολλά θα μπορούσαν να μας πουν από την ιστορία τους, όχι μόνο για τα ίδια αλλά και για άλλα όμοιά τους, ακόμα και για μας τους ίδιους από την αρχή του κόσμου ως σήμερα. Μακραίωνες ιστορίες, τυλιγμένες με το πυκνό νέφος των μύθων, όπου μπλέκονται τα φυσικά με τα υπερφυσικά φαινόμενα και πρόσωπα, που βρίσκονται σε συνεχή διάλογο με μας, αρκεί να καθίσουμε μαζί με γνώση και φαντασία να μιλήσουμε και να μας πουν την ζωή τους.
Κάτι ανάλογο κάνει τώρα και η Σκίλλη, ένα φυτό απ’ όλους καταφρονημένο, αλλά που κάποιες φορές μας θυμίζει την παρουσία της σε γιορτινές στιγμές της ζωής μας, σαν η ίδια να επιμένει με πείσμα να μας λέει: Να, εδώ είμαι, δίπλα σου, πρόσεξέ με, μη με περιφρονείς, πολλά σου έχω δώσει, και τύχη, και φάρμακα, και όνειρα, και ελπίδα ευημερίας, κι ακόμα περισσότερα μπορώ να σου δώσω. Πρόσεξέ με, μελέτησέ με. Αυτά τα λόγια μπορούμε να τα ακούσουμε από το στόμα και να τα διαβάσουμε μέσα στο κομψό και σπουδαγμένο βιβλίο της κυρίας Χριστίνας Παπαδάκη που κρατάτε στα χέρια σας. Μύθος, ιστορία, επιστήμη, ζωή με αφορμή ένα φυτό, τη Σκίλλη, που δεν είναι παρά μια αγριοκρομμύδα η ένα μποτσίκι η όπως αλλιώς τη λέτε στην ντοπιολαλιά σας, που είναι φυτρωμένη ανάμεσα σε πέτρες δίπλα στον δρόμο σας."

Αγαμέμνων Τσελίκας
Φιλόλογος - Παλαιογράφος