Στο διάλειμμα, στο σχολείο, γίνονταν οι περισσότερες ανταλλαγές. Στεκόμαστε δυο-δυο στην άκρη της αυλής, δίπλα στα κάγκελα και με τα μικρά κλασεράκια μας στα χέρια, ανταλλάσσαμε γραμματόσημα.

Προσπαθούσαμε να "ρίξουμε" ο ένας τον άλλο. Προσπαθούσαμε να πείσουμε τον συμμαθητή μας, ότι το δικό μας γραμματόσημο ήταν "σπάνιο" και ότι θα έπρεπε να μας δώσει "δύο" ή "τρία" από τα δικά του για να το αποκτήσει. Ο συνηθισμένος ισχυρισμός περί σπανιότητας, ήταν ότι προέρχεται από "εξωτική" χώρα. Το Congo για παράδειγμα επιδεχόταν τέτοιο χειρισμό. Αλλά κι ο άλλος δεν ήταν βλάκας. Όταν παρατηρούσε ότι είχες δύο-τρία όμοια γραμματόσημα, έστω του Congo, σου αντέκρουε εύκολα τον ισχυρισμό σου περί σπανιότητας, με το ακλόνητο επιχείρημα "κι εσύ που τα βρήκες τόσα:"

Έτσι, κουτσά-στραβά, αλλά με πολύ ενδιαφέρον και αγωνία για κάτι "σπάνιο" που θα βρίσκαμε, έστω στην επόμενη συναλλαγή, βάζαμε, χωρίς καλά-καλά να το καταλαβαίνουμε, τα θεμέλια του φιλοτελισμού, της συλλογής, της γνώσης.

Από τις αυλές των δημοτικών σχολείων ξεκινούσαν τότε πολλά. Καλές και σταθερές φιλίες, η αγάπη για τον αθλητισμό, οι βάσεις του φιλοτελισμού... Κι ο φιλοτελισμός ήταν γνώση. Ήταν γεωγραφία. Ήταν Ιστορία. Αλλά ήταν και τάξη, επιμέλεια, κριτική. Μας έμαθε να στεκόμαστε μπροστά στα ιστορικά γεγονότα και να τα κοιτάζουμε κριτικά. Λιγοστεύαμε τον κίνδυνο να μας κοροϊδέψει ο επιτήδειος. Γιατί το σχετικό γραμματόσημο μας είχε στείλει στο σπίτι μας, να ανοίξουμε όποιο μικρό ή μεγαλύτερο λεξικό είχαμε και να μάθουμε ποιος ήταν αυτός στο γραμματόσημο και τι είχε κάνει. Και ρωτούσαμε. Και μαθαίναμε. Και σχηματίζαμε γνώμη. Και γινόμαστε πολίτες...