Σχεδόν κάθε θεατρικό έργο είναι ένα είδος παλίμψηστου: γραφές στοιβάζονται πάνω σε γραφές, η μια σβήνει την άλλη, αλληλοκαλύπτονται, διορθώνουν, βελτιώνουν ή χειροτερεύουν, στοχεύουν και αστοχούν, επιτυγχάνουν ή ματαιοπονούν, γοητεύουν και απογοητεύουν, και αυτή την πορεία της αλληλουχίας των γραφών ακολουθούν και συνοδεύουν σημειώσεις, παρατηρήσεις, σχολιασμοί, σκέψεις αποσπασματικές και προσχέδια πιο οργανωμένα. Και πάνω στην τελευταία γραφή ακολουθούν άλλες «γραφές», ερμηνευτικές και σχολαστικές, σκηνοθετών και μελετητών, ηθοποιών και αναγνωστών, ακολουθούν θεατρικές παραστάσεις και μοναχικά διαβάσματα, και το έργο ξαναγράφεται και ξαναγράφεται, ώσπου θα μείνει στην απέραντη αποθήκη της μνήμης μια εντύπωση, στον καθένα με κάπως διαφορετικό τρόπο, που σμιλεύεται μέσα στο χρόνο σε μια ανθεκτική κι εύληπτη μορφή. (. . .)
[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]
Ο Βάλτερ Πούχνερ γεννήθηκε στη Βιέννη. Σπούδασε θεατρολογία στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης και το 1972 απέκτησε τον τίτλο του διδάκτορα της Φιλοσοφικής Σχολής, με μια εργασία για το νεοελληνικό θέατρο σκιών. Το 1977 ανακηρύχθηκε υφηγητής, στο ίδιο Πανεπιστήμιο, με μια διατριβή για τη γέννηση του θεάτρου στον ελληνικό λαϊκό πολιτισμό. Από τότε έχει εγκατασταθεί μόνιμα στην Ελλάδα. Δίδαξε επί δώδεκα χρόνια Ιστορία Θεάτρου στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Κρήτης. Από το 1989 διδάσκει στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, στην αρχή στο Τμήμα Φιλολογίας και από το 1991 στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών. Παράλληλα εξακολουθεί να διδάσκει Θεατρολογία στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης και έχει μετακληθεί πολλές φορές ως επισκέπτης καθηγητής σε αυστριακά πανεπιστήμια. Το 1994 εξελέγη αντεπιστέλλον μέλος της αυστριακής Ακαδημίας Επιστημών. Έχει δημοσιεύσει περισσότερα από 30 βιβλία και 200 μελετήματα για θέματα του ελληνικού και βαλκανικού θεάτρου, της συγκριτικής λαογραφίας, των βυζαντινών και νεοελληνικών σπουδών εν γένει, καθώς και της θεωρίας του θεάτρου και του δράματος.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
