Ο Έλληνας Άνθρωπος ανέκαθεν υπήρξεν ευλαβής αλλά ουδέποτε υπήρξε θεόδουλος. Ποτέ δεν εννόησε το θείον ως ένα σύνολο τρομακτικών και φοβερών όντων που παρακολουθούν αδιάκριτα τη ζωή του. Ο Αρχαίος Έλληνας τιμά τους Θεούς με θυμιάματα, θυσίες, προσφορές ανθέων, στεφάνων, γλυκισμάτων και ποτών. Συνουσιάζεται με το θείον με χορό, τραγούδια, θέατρο, άθληση και έρωτα. Οι θεοί των αρχαίων Ελλήνων δεν είναι κάποια απρόσιτα πάνσοφα όντα που βρίσκονται κάπου εκτός Σύμπαντος, αλλά είναι φίλοι των ανθρώπων και βρίσκονται εντός του Σύμπαντος Κόσμου. Άνθρωποι, Θεοί και Κόσμος είναι ΕΝΑ ΚΑΙ ΠΟΛΛΑΠΛΟ.