Το βιβλίο αυτό ασχολείται με τη ζωή και το έργο δύο κορυφαίων Ελλήνων λογίων, του Γεωργίου Μ. Βιζυηνού και του Εμμανουήλ Ροΐδη -ο Βιζυηνός, υπήρξε και ποιητής- που άφησαν το στίγμα τους στην ελληνική πεζογραφία και ποίηση του 19ου αιώνα. Ο Βιζυηνός, μετά από λαμπρές σπουδές στην Ευρώπη, διαπρέπει στα γράμματα, αλλά πολεμάται άγρια από το αθηναϊκό λογοτεχνικό κατεστημένο. Η έντονη πολεμική που δέχεται, η αποτυχία στα σχέδιά του για το ορυχείο του Σαμακόβου και τέλος ο παράφορος έρωτάς του για μια παιδούλα, την Μπετίνα Φραβασίλη, τον οδηγούν στην φρενοβλάβεια και τον εγκλεισμό στο Δρομοκαΐτειο όπου και πεθαίνει. Ο Ροΐδης εξάλλου, προκλητικός και δηκτικός, ταράσσει τα νερά με το ρομαντικό, σατιρικό αριστούργημά του, η "Πάπισσα Ιωάννα" καθώς και το δόγμα του "Περί περιρρέουσας ποιητικής ατμόσφαιρας εν Ελλάδι", επηρεασμένο από τις ιδέες του Ιππόλυτου Ταιν. Και οι δυο τους δεν υπήρξαν μόνο αντίποδες αλλά και θύματα της απνευμάτιστης Αθηναϊκής κοινωνίας του 19ου αιώνα.