Μια φορά κι έναν καιρό ήταν η Γη, ένα στρουμπουλούδικο πλανητάκι με πύρινα μαγουλάκια και σιδερένια καρδούλα. Από την παιδική πλανητοηλικία λίγων εκατομμυρίων ετών, έκανε μπαμ ότι επρόκειτο για πονηρό θηλυκό, κατεργάρης πλανήτης. Μεγαλώνοντας, η Γη άφησε οριστικά πίσω της το κυνήγι του κάθε ιππότη που τον φιλάς και γίνεται βάτραχος, κατήργησε τη φάση της σχέσης κι αφοσιώθηκε στα μητρικά της καθήκοντα, προτρέποντας τα «παιδάκια» της – τα κύτταρα ζωής – σε συγχωνεύσεις. Μαζί με αυτές, κατέφθασαν η Θάλασσα, η Στεριά, οι Ήπειροι, ένα διδακτορικό, ο Θεός, ο Διάολος, ο Χρόνος και ο Άνθρωπος, οι οποίες/οι συνέβαλλαν… ή μήπως κατέστρεψαν; Για να μη δημιουργηθούν διαφωνίες, καλύτερα το βιβλίο αυτό να αυτοκαταστραφεί σε λίγες ημέρες από τώρα. Άνοιξέ το να το διαβάσεις, προλαβαίνεις;
