Η Μαρία ζει ανάμεσα στο σκοτάδι και το φως, το όνειρο και την πραγματικότητα, πασχίζοντας να καλύψει τα κενά της μνήμης και της ύπαρξής της. Η Μάρθα προσπαθεί να επαναφέρει τη Μαρία σε μια πραγματικότητα χωρίς κενά, να συμπυκνώσει τον χρόνο, που όμως αποδεικνύεται ρευστός και μετατρέπεται διαδοχικά σε προσευχή, όνειρο, νερό, φως. Μέσα από τους μαιάνδρους της μνήμης και την εμμονική ανάκληση εικόνων του παρελθόντος, προβάλλουν σιγά σιγά πρόσωπα και περιστατικά, οι ψηφίδες μιας ιστορίας: ο θείος Βήσσος απών, αλλά πάντα αιφνιδιαστικά παρών, της ψιθυρίζει τις αλήθειες των βιβλίων του, η κυρία Λεμονιά και ο κήπος της με τον μυρωμένο αέρα του, η μητέρα, η γιαγιά, αλλά και ο Ηλίας, ο Αλέξης, ο Θάνος· τέλος, η κουκουβάγια, η γάτα, το χρυσόψαρο.

Αφήγηση σε πρώτο και σε δεύτερο πρόσωπο εναλλάσσονται, πλησιάζουν η μία την άλλη και αποκλίνουν διαρκώς μέχρι την τελική τους συνάντηση, όταν η Μάρθα αποφασίζει να αφυπνίσει τη Μαρία και να τη φέρει αντιμέτωπη με ένα γεγονός που μπορεί και να μην έχει συμβεί, αλλά μάλλον έχει.