Τόσα λάθη! Τόσα πάθη! Τόσοι χοροί! Πόσοι θάνατοι..! Ποιος είναι ο πιο μεγάλος; Ο πρώτος! Ύστερα, βίαια, βυθίζω το μαχαίρι. Παντού, ανοιγμένες σάρκες, σκονισμένες φλέβες, σπασμένο το κρανίο. Διαμελίζομαι. Δεν τρέμω. Θυμωμένος άνεμος κοντράρεται μαζί μου.
`Ποιος είσαι εσύ;` μου λέει, `που θα ρημάζεις το βλέμμα των προγόνων σου; Τόσες ζωές..!`
`Είμαι ο πρώτος!` απαντώ `κι ο τελευταίος! Εγώ τεντώνομαι! Εγώ σπάζω! Δε με μαχαιρώνουν. Μαχαιρώνομαι. Να κυλήσει το αίμα. Ν` ακουστούν οι βοές!` `Δεν έχεις το δικαίωμα! Απελπίζεσαι.`
`Δεν απελπίζομαι. Φωλιάζω στη Ζωή μου! Μ` ακούς; Ερωτεύομαι και πεθαίνω!`
Δεν είμαι ποιητής. Αφρίζοντα αιμάτινα κύματα είμαι! Τα σπλάχνα μου είμαι! Φέρνω φωτιά και καίγομαι..! Φέρω τσεκούρι και κομματιάζομαι! Δε γνωρίζω αριθμούς. Δε γνωρίζω γράμματα. Πατώ τη γη κι ανεβάζω ρίχτερ στο σύμπαν. Κάθε που πεθαίνω, ένα γιοφύρι στήνω στο χάος. Κάθε που πονάω, φιλιώνω με το φιλί. Αποχωρίζομαι, χωρίζομαι και πάω. Ατέρμονο το ταξίδι των θανάτων. Δεν έχω πρώτο, δεν έχω τελευταίο. Ο νεκρός ανοίγεται στους ουρανούς πιο μάχιμος, πιο γενναίος! Σε συνάντησα βροχή, με ρίζωσες στο στέρνο σου, με κάλεσες και απλώθηκα. Προμηθεύς Πυρφόρος .

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]