Σπύρου Τρικούπη και Σολωμού, Θεμιστοκλέους και Σουλτάνη, Καλλιδρομίου και Χαριλάου Τρικούπη,
Ευελπίδων και Παξών, Παξών και Κερκύρας, Πλατεία Κυψέλης, Φωκίωνος Νέγρη και Σκοπέλου, Φωκίωνος
Νέγρη και Ζακύνθου, Αγίας Λαύρας και Χατζηδάκη, Αθηνάς και Βύσσης, Πλατεία Συντάγματος. Για εκείνες
κι εκείνους που προσπαθούν μέχρι και σήμερα να κρατήσουν όσο το δυνατόν αποστάσεις από τον κόσμο της
διαρκούς διασύνδεσης, ήτοι από τον κόσμο της κινητής τηλεφωνίας, τα σημεία αυτά έφεραν δυνητικά μία
ιδιαίτερη σημασία. Φιλοξενούσαν το σχεδόν απόκοσμο θέαμα της σταθερής τηλεφωνικής γραμμής εντός του
δημόσιου χώρου. Πρόσφατα, τα καρτοτηλέφωνα που έστεκαν γερασμένα, αλλά ακόμη εν πολλοίς λειτουργικά,
σε αυτές τις γωνιές της πόλης αποσύρθηκαν. […]

Κάποτε, σε κάποια ασήμαντη γωνιά αυτής της πόλης, κάποιοι εξεγερμένοι και αρνητές της εποχής θα
ανέγραφαν το σύνθημα «ΦΩΤΟΒΟΛΙΔΕΣ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΠΑΛΙΟΥ ΚΟΣΜΟΥ». Για χρόνια, το
σύνθημα αυτό, που λαμποκοπούσε μέσα στην καταστασιακή του αύρα, εξέφραζε παραδειγματικά την ισχυρή
πεποίθηση για μία ριζική τομή μπροστά στην έπαρση του παλιού ξοφλημένου κόσμου. Σήμερα, ίσως και είκοσι
χρόνια μετά την αναγραφή του, στη θέα αυτού του συνθήματος που διακρίνεται ακόμα στο χείλος εκείνης της
γέφυρας, γεννάται ένα μάλλον αμήχανο συναίσθημα, καθώς θυμάμαι εκείνο τον παλιό κόσμο σαν παιδική χαρά
μπροστά στον καινούργιο.