Η ανθολογία αυτή, 43 ποιήματα στο σύνολο, που καλύπτουν την ποιητική διαδρομή‒ αδιάλειπτη‒ μιας ολόκληρης σχεδόν ζωής, αποτελεί την πρώτη γνωριμία του ελληνικού αναγνωστικού κοινού με τον μεγάλο νομπελίστα ισπανό ποιητή από τη Σεβίλλη, Vicente Aleixandre. Κι, ωστόσο, πριν του απονεμηθεί το Βραβείο Νόμπελ το 1977, ο Vicente Aleixandre θεωρούνταν ήδη στη χώρα του ένας από τους πιο καταξιωμένους και επιδραστικούς ποιητές της γενιάς του, έχοντας τιμηθεί για το έργο του με το Εθνικό Βραβείο Ποίησης της Ισπανίας το 1935, καθώς και ‒δις‒ με το Κρατικό Βραβείο Κριτικής το 1963 και το 1969.

Το έργο του, πρωτότυπο και προσωπικό, χαρακτηρίζεται από μια εξαιρετική εκφραστική και συντακτική τόλμη, ενώ έχει γίνει ως σήμερα αντικείμενο πολυάριθμων αναλύσεων και κριτικών προσεγγίσεων, έχοντας ασκήσει σημαντική επίδραση στο έργο πολλών νεότερων ποιητών. Για κάποιους, θεωρείται ο μεγαλύτερος υπερρεαλιστής ποιητής της Ισπανίας, ενώ άλλοι αρνούνται να του αποδώσουν το χαρακτηρισμό αυτό. Όπως θα δούμε όμως η διχοτομία και η αντίφαση ακολουθούν το έργο του, το οποίο και αναδεικνύουν. Ανήκοντας στην ίδια ποιητική γενιά μαζί με τον Γκαρθία Λόρκα, τον Λουίς Θερνούδα ή τον Ραφαέλ Αλμπέρτι, για να αναφέρουμε ενδεικτικά μόνο ορισμένους από τους ποιητές που έβγαλε η περίφημη ισπανική λογοτεχνική γενιά του ‘27, η σημαντικότερη γενιά των ισπανικών γραμμάτων μετά τον ισπανικό «Χρυσό Αιώνα» (1492-1681), ο Vicente Aleixandre επηρεάστηκε από τον υπερρεαλισμό, την ποιητική τάση που επικρατούσε στην Ευρώπη εκείνη την εποχή, χωρίς όμως να γίνει υπερρεαλιστής ή τουλάχιστον όχι απόλυτα υπερρεαλιστής, επιβεβαιώνοντας αυτό που η κριτική έχει επισημάνει για τους περισσότερους ποιητές της γενιάς του, την τάση δηλαδή για σύνθεση, την εξισορρόπηση ανάμεσα σε αντιθετικούς πόλους.