...παράτησα στη μέση τον Μαριγκέλα, σηκώθηκα, ξυρίστηκα, ντύθηκα, ζώστηκα τη μπερέτα στη μασχάλη και βγήκα. Η γραμμή ήταν: οι παράνομοι πάντα οπλισμένοι, κι ας έτρεμε η καρδιά πίσω από το πορτοφόλι. Η εξοικείωση με τ΄ όπλο θέλει γενιές πολλές γενιές αίμα. Προχώρησα με τα πόδια, έστριψα κανά δυο δρομάκια που μπορούσε να ελέγξεις αν σ΄ ακολουθούσε κανείς. Βγήκα στη Πανόρμου. Φωτίτσες στη σκεπή οι ταμπέλες των αραγμένων ταξί. Πήγα, χτύπησα το τζάμι του πρώτου. - Ελεύθερος; Ο ταξιτζής, κόκκινη, αξύριστη μούρη, βαριεστημένα ματιά. - Έμπα. Μπήκα. - Για το σταθμό Πελοποννήσου, παρακαλώ. - Πας για κάτω απ΄ το αυλάκι; - Όχι, πάω μέχρι Λουτράκι. Με κοίταξε μέσα απ΄ τον καθρέφτη. - Μα, δεν έχει τέτοια ώρα για Λουτράκι. Δαγκώθηκα. Οι μισοί απ΄ αυτούς μπορεί νάντουσαν χαφιέδες. Κάποια τέτοια φήμη κυκλοφορούσε τότε...