Η τέταρτη ποιητική συλλογή του Βασίλη Ρούβαλη αποτελεί μία σύνθεση με σαφείς απηχήσεις από τη δομή του κρητικού αναγεννησιακού θεάτρου (αλληλοδιαδοχή άττο και ιντερμέδιο, πρόλογος από τον Χάροντα, επίλογος από τον Έρωτα). Σ΄ αυτό το πλαίσιο, κυρίαρχο μοτίβο αποτελεί η εκπλήρωση του εγώ διά της αποκάλυψης του εμείς. Και περαιτέρω, ο χωροχρόνος συναρτάται με την ατομική αναζήτηση, τη μύχια σκέψη, την αφήγηση μιας εικόνας αναμεμειγμένης με τον μύθο και το αληθινό γεγονός. Ακολουθούν τα Παροράματα, τρία σύντομα συνδετικά κείμενα, όπου με έκδηλη την ποιητική τους υπόσταση αποτυπώνεται στιγμιαία η δημιουργική παραφορά τριών σημαντικών ζωγράφων από την ύστερη βυζαντινή περίοδο (Γεώργιος Κλόντζας, Δομήνικος Θεοτοκόπουλος, Αντώνιος Βασιλάκης) μέσα από χαρακτηριστικά έργα τους. Δείγμα γραφής (Λόγος δεύτερος) Το φιλί με κύματα φθάνει ο μονόλογος η συννεφιά το ψηλάφισμα οι σταγόνες στην άκρη του νερού το σύμπαν μετά το σύμπαν Ιδρώνουν τα σκέλη σου δεν με φοβίζουν Ο μέλανας ζωμός που δεν αρνήθηκα ο φάρος που τον κρύβει το πράσινο τα σπαθιά οι γιορτές και οι ευωχίες τα λάφυρα στα χέρια Οι λέξεις σκουριάζουν όταν σωπαίνουν τα νησιά πνίγονται οι άγνωστοι περαστικοί κοιτάζουν βιαστικά Η γέννηση ενώνει τα πάντα . ο ακαθόριστος χρόνος τις αισθήσεις . η παραδοχή τη μνήμη και τη σοφία [...]