Ο Έρνστ Κασίρερ ανήκει σε εκείνους τους “παρεξηγημένους” σύγχρονους στοχαστές που το έργο τους διακόπηκε απότομα από τη λαίλαπα του φασισμού και του εθνικοσοσιαλισμού. Τις τελευταίες δεκαετίες παρατηρείται, ωστόσο, παγκοσμίως ένα ζωηρό ενδιαφέρον για το σύνολο του έργου του. Τούτο οφείλεται σε τρεις κυρίως λόγους: στις πολύ σημαντικές κοινωνικοπολιτικές του προεκτάσεις, στη διεπιστημονικότητα και στην οικουμενικότητα που το διέπει καθώς και στην εκ νέου ανακάλυψη της σημασίας και του επίκαιρου χαρακτήρα της θεωρίας του Κασίρερ περί μύθου. Στη Φιλοσοφία των συμβολικών μορφών ο Κασίρερ αποδίδει στο μύθο, όπως και στη γλώσσα, την ικανότητα να δομεί μέσω της χρήσης συμβόλων τον ανοίκειο “παθητικό κόσμο των απλών εντυπώσεων” και να τον μετατρέπει σε έναν κόσμο της “καθαρής πνευματικής έκφρασης”. Τούτη η συμβολοποιητική λειτουργία του ανθρώπινου πνεύματος δεν γίνεται αντιληπτή αλληγορικά. Αντιθέτως, ο νέος κόσμος του συμβόλου παρουσιάζεται στη συνείδηση ως “αντικειμενική” πραγματικότητα. Στην ιδιότητα αυτή του μύθου, στην πίστη στην αντικειμενική υπόσταση και στην αντικειμενική δύναμη του συμβόλου, έγκειται η ιδιαίτερη έλξη που ασκεί τούτος στον άνθρωπο ανά τους αιώνες, αλλά συνάμα και η επικινδυνότητά του.