. . . μόνον η «σύζευξη» θεωρίας και πράξης μπορεί να κάνει βιώσιμο το κάθε κίνημα. Αν η θεωρία προχωρεί μόνη της, ξεπερνιέται και χάνεται, αφού δεν έχει την ευκαιρία να δοκιμαστεί στην πράξη και να αποδείξει τη χρησιμότητά της. Η θεωρία δεν πρέπει να είναι αυτοσκοπός αλλά το εργαλείο, το μέσον, το θεώρημα που θα μας βοηθήσει να λύσουμε την άσκηση. Και προκειμένου για το φεμινιστικό κίνημα, θα επιβιώσει μόνον αν στοχεύει στο τι θα κερδίσουν απ’ αυτό ξεχωριστά κάθε γυναίκα ή συγκεκριμένες κατηγορίες γυναικών, με σάρκα και οστά - οι νοικοκυρές, οι εργαζόμενες, οι άνεργες, οι φυλακισμένες, οι βιασμένες - και όχι ο φεμινισμός γενικά και αόριστα. Οι θεωρίες μόνες τους αντιπροσωπεύουν ιδέες, όχι αληθινούς ανθρώπους και πραγματικές καταστάσεις.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]