Διαθέσιμο κατόπιν παραγγελίας
Αποστέλλεται την ίδια ή την επόμενη εργάσιμη
ISBN:
9789603162018
Κατηγορίες:
Φιλοσοφία | Κοινωνιολογία | Θρησκεία , Αρχαίοι Έλληνες Φιλόσοφοι
Έτος κυκλοφορίας
Εκδότης
Ο «Φαίδων» ανήκει στην κατηγορία των λεγόμενων «αφηγηματικών» διαλόγων του Πλάτωνος. Σ` αυτόν, ένας από τους φίλους τού Σωκράτους διηγείται τα όσα συζητήθηκαν προ της θανατικής εκτελέσεως του μεγάλου δασκάλου μέσα στην φυλακή. Αυτός είναι ο Φαίδων, με το όνομα του οποίου τιτλοφορείται ο διάλογος. Η αφήγησις γίνεται στον Φλιούντα της Αργολίδος, ύστερα από ημέρες, κατά παράκλησιν κάποιου Εχεκράτους, ο οποίος επιθυμεί να μάθη τα όσα συνέβησαν κατά την τελευταία ημέρα του Σωκράτους. Η επιλογή δε του Φλιούντος δεν είναι τυχαία. Από αυτήν, κατά τον Παυσανία (ΙΙ. 13) καταγόταν ο πρόγονος του Πυθαγόρου Ίππασος και για τον λόγο αυτό ο τόπος αυτός είχε καθιερωθή για την συγκέντρωσι των Πυθαγορείων, οι οποίοι πρώτοι εξέτασαν τα σχετικά με την αθανασία της ψυχής, που είναι και θέμα του διαλόγου αυτού. Η επιχειρηματολογία του Σωκράτους σε γενικές γραμμές είναι η εξής: Κάθε στοιχείο γίνεται κατανοητό από το αντίθετον αυτού, όπως λ.χ. ο ύπνος από την αγρυπνία και το ψύχος από την θερμότητα και αντιστρόφως, έτσι και ο θάνατος από την ζωή. Σύμφωνα δε με την εναλλαγή των αντιθέτων, από τον θάνατο θα προέλθη η αναγέννησις. Άρα ο θάνατος του σώματος δεν καταστρέφει την ψυχή, αντίθετα, αυτή επιζή διερχόμενη από μία σειρά ζωών και θανάτων. Ακόμη, η σύλληψις των εννοιών της ωραιότητος, της ισότητος κλπ. δεν είναι παρά ανάμνησις, η οποία δεν έχει σχέσι με μια οποιαδήποτε περίοδο της γήϊνης ζωής μας, αλλά της εξωγήϊνης, κατά την διάρκεια της οποίας η ψυχή μας απέκτησε τις απόλυτες αυτές αξίες νοητικώς και τις διαπιστώνει διά των αισθήσεων κατά την περίοδο της εγκόσμιας ζωής. Η ψυχή λοιπόν έχει την δική της ανεξάρτητη από το σώμα ζωή, η οποία προϋπήρξε αυτού. Με αυτά και άλλα επιχειρήματα ο Σωκράτης υποστηρίζει την αθανασία της ψυχής και ακολουθεί διάλογος μεταξύ των παρευρισκομένων. Από τα πιο εντυπωσιακά δε επιχειρήματα που συνηγορούν υπέρ της απόψεως περί μετεμψυχώσεων είναι εκείνο που καταθέτει ο Κέβης: όπως ένας ηθοποιός αλλάζει ενδύματα αναλόγως προς τις απαιτήσεις της εκάστοτε παραστάσεως, έτσι και η ψυχή αλλάζει σώματα! Αυτό όμως δεν αποδεικνύει ότι στο τέλος δεν πεθαίνει η ψυχή αυτή... Και ο διάλογος συνεχίζεται με θέσεις και αντιθέσεις, για να καταλήξη στο συμπέρασμα ότι η ψυχή όχι μόνον είναι αθάνατη, αλλά και άφθαρτη.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
Έλληνας φιλόσοφος και συγγραφέας (427-347 π.Χ.). Γεννήθηκε στην Αθήνα από γονείς ευγενείς. Ο πατέρας του Αρίστωνας έλεγε ότι καταγόταν από τη γενιά του Κόδρου και η μητέρα του Περικτιόνη από το Σόλωνα. Είχε δύο αδερφούς, τον Αδείμαντο και το Γλαύκωνα. Το πρώτο του όνομα ήταν Αριστοκλής. Πλάτωνας ονομάστηκε αργότερα για το ευρύ του στέρνο και το πλατύ του μέτωπο. Νέος ασχολήθηκε με την ποίηση, αλλά γρήγορα στράφηκε προς τη φιλοσοφία. Ήταν 20 χρόνων, όταν γνώρισε το Σωκράτη και έμεινε κοντά του για οκτώ ολόκληρα χρόνια, μέχρι την ώρα που ο μεγάλος δάσκαλος πέθανε (399 π.Χ.). Ο άδικος θάνατος του Σωκράτη τον έπεισε ότι η αθηναϊκή δημοκρατία είχε μεγάλα ελαττώματα και ανέλαβε το ρόλο του κοινωνικού μεταρρυθμιστή.
Μετά τη θανάτωση του Σωκράτη για λίγο καιρό κατέφυγε στα Μέγαρα, κοντά στο συμμαθητή του Ευκλείδη. Ύστερα γύρισε στην Αθήνα, όπου για 10 χρόνια ασχολήθηκε με τη συγγραφή φιλοσοφικών έργων, τα οποία φέρουν τη σφραγίδα της σωκρατικής φιλοσοφίας. Στη συνέχεια ταξίδεψε στην Αίγυπτο και στην Κυρήνη, όπου σχετίστηκε με το μαθηματικό Θεόδωρο, και τέλος στον Τάραντα της Ιταλίας, όπου γνώρισε τους πυθαγόρειους, από τη φιλοσοφική σκέψη των οποίων επηρεάστηκε αποφασιστικά. Μετά πέρασε στη Σικελία. Στην αυλή του βασιλιά των Συρακουσών Διονυσίου Α΄ γνώρισε το βασιλικό γυναικάδελφο Δίωνα, με τον οποίο συνδέθηκε φιλικά. Η φιλία όμως αυτή προκάλεσε τις υποψίες του Διονυσίου για συνωμοσία, γι΄ αυτό έδιωξε τον Πλάτωνα από τη Σικελία. Στην Αίγινα κινδύνεψε να πουληθεί ως δούλος αλλά τον εξαγόρασε ο Κυρηναίος φίλος του Αννίκερης. Επιστρέφοντας στην Αθήνα άνοιξε τη φιλοσοφική σχολή του, την Ακαδημία. Η προσπάθεια όμως των δύο φίλων να προσηλυτίσουν στις ιδέες τους το νέο ηγεμόνα Διονύσιο Β΄ απέτυχαν. Για τρίτη φορά ήρθε στην αυλή των Συρακουσών το 361, με σκοπό να συμφιλιώσει το Δίωνα με το Διονύσιο. Αυτή τη φορά κινδύνεψε και η ζωή του. Τον έσωσε η επέμβαση του πυθαγόρειου Αρχύτα. Αλλά ο Δίωνας δε γλίτωσε. Δολοφονήθηκε το 353. Έτσι ο Πλάτωνας έχασε τον άνθρωπο στον οποίο στήριξε τις ελπίδες του για την επιβολή των πολιτικών του ιδεών. Από τότε ο Πλάτωνας και μέχρι το θάνατό του ασχολήθηκε με τη διδασκαλία και με τη συγγραφή έργων φιλοσοφικών.
Τα έργα του Πλάτωνα είναι 36 και όλα, εκτός από την "Απολογία", διαλογικά. Και στη συγγραφή ο φιλόσοφος μιμήθηκε τη διδασκαλία του Σωκράτη, ο οποίος δίδασκε διαλογικά. Οι διάλογοί του επιγράφονται με το όνομα κάποιου από τα διαλεγόμενα πρόσωπα, π.χ. "Τίμαιος", "Γοργίας", "Πρωταγόρας" κ.λπ. Τρεις μόνο διάλογοι, το "Συμπόσιο", η "Πολιτεία" και οι "Νόμοι" τιτλοφορούνται από το περιεχόμενό τους. Σ΄ όλους τους διαλόγους τη συζήτηση διευθύνει ο Σωκράτης. Στους παλαιότερους διαλόγους διατηρεί την εικόνα του πραγματικού Σωκράτη, ενώ στους νεότερους κάτω από το πρόσωπο του δάσκαλου κρύβεται ο ίδιος ο μαθητής. Το σύνολο του πλατωνικού έργου διακρίνεται σε τρεις περιόδους με βάση τη χρονολογική σειρά:
α) Περίοδος της νεότητας (400-387 π.Χ.): Σ΄ αυτήν ανήκουν: Απολογία, Κρίτων, Χαρμίδης, Πρωταγόρας, Λάχης, Ευθύφρων, Ιππίας Μείζων, Ιππίας Ελάσσων, Ίων, Λύσις.
β) Περίοδος ωριμότητας (386-367 π.Χ.). Σ΄ αυτήν ανήκουν: Μενέξενος, Κρατύλος, Ευθύδημος, Γοργίας, Μένων, Παρμενίδης, Φαίδων, Φαίδρος, Πολιτεία, Συμπόσιον, Θεαίτητος.
γ) Περίοδος γηρατειών (366-348 π.Χ.). Περιλαμβάνονται: Σοφιστής, Πολιτικός, Φίληβος, Κριτίας, Τίμαιος, Νόμοι, 7η επιστολή.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα